|
|
|
|
| |
W dniu 29 kwietnia 2016 r. Sejm uchwalił ustawę o zmianie ustawy o Instytucie
Pamięci Narodowej – Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi
Polskiemu oraz niektórych innych ustaw.
Ważne zmiany dla weteranów opozycji:
w art. 2 w ust. 1 zdanie pierwsze otrzymało brzmienie:
„Zbrodniami komunistycznymi, w rozumieniu ustawy, są czyny popełnione
przez funkcjonariuszy państwa komunistycznego w okresie od dnia
8 listopada 1917 r. do dnia 31 lipca 1990 r. polegające na stosowaniu represji
lub innych form naruszania praw człowieka wobec jednostek lub grup
ludności bądź w związku z ich stosowaniem, stanowiące przestępstwa
według polskiej ustawy karnej obowiązującej w czasie ich popełnienia”;
po art. 45a dodany został art. 45b w brzmieniu:
„Prokurator Głównej Komisji lub prokurator oddziałowej komisji jest uprawniony
do kierowania wniosków i występowania przed sądami w sprawach o uznanie za
nieważne orzeczeń w trybie określonym w ustawie z dnia 23 lutego 1991 r. o
uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za
działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego.”
W Głównej Komisji Ścigania Zbrodni p-ko Narodowi Polskiemu można
usłyszeć opinię o siedleckim sądzie okręgowym, jako najgorszym w Polsce.
Link do pobrania formularzy w celu uzyskania potwierdzenia statusu osoby
represjonowanej i działacza opozycji znajduje się pod zakładką:
"ustawa czy jałmużna".
W dniu 21 listopada 2014 roku Prezydent RP podpisał uchwaloną 10 października ustawę o zmianie ustawy o orderach i odznaczeniach, której projekt wpłynął do Sejmu z inicjatywy Senatu.
Podstawowym celem nowelizacji ustawy z dnia 16 października 1992 r. o orderach i odznaczeniach jest poszerzenie kręgu osób, które mogą być odznaczone Krzyżem Wolności i Solidarności. Zgodnie z ustawą z 1992 r. Krzyż Wolności i Solidarności jest nagrodą dla działaczy opozycji wobec dyktatury komunistycznej i jest nadawany przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej na wniosek Prezesa Instytutu Pamięci Narodowej – Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu. Krzyż Wolności i Solidarności zajmuje ustawowo wysokie miejsce w systemie polskich orderów i odznaczeń i zgodnie z przyjętą w praktyce zasadą, osoby, które otrzymały za działalność niepodległościową ordery lub odznaczenia wyższej rangi niż Krzyż Wolności i Solidarności, nie mogą być odznaczone tym Krzyżem. Nowelizacja nadaje temu odznaczeniu charakter odznaczenia pamiątkowego, nadawanego nie za określone zasługi, lecz wszystkim osobom spełniającym kryteria określone w ustawie o orderach i odznaczeniach. Nadanie temu odznaczeniu pamiątkowego charakteru nie pozbawia jednocześnie Krzyża Wolności i Solidarności znaczenia nagrody, zatem istota odznaczenia pozostaje nienaruszona. Nowelizacja umożliwia powszechniejsze nadawanie tego odznaczenia, a jednocześnie symboliczne uhonorowanie i przyznanie należnej rangi dla całego wielkiego i masowego ruchu Solidarności.
Ponadto ustawa stwarza możliwość nadawania Krzyża Wolności i Solidarności w szerszym zakresie osobom zmarłym.
Nowe przepisy zwalniają Prezesa Instytutu Pamięci Narodowej z obowiązku informowania inicjatorów wniosków o nadanie odznaczenia, którymi są najczęściej organizacje kombatanckie, o istnieniu przeszkody formalnej do przyznania Krzyża Wolności i Solidarności. Przeszkody formalne dotyczą głównie danych wrażliwych jak: karalność czy fakt współpracy z organizacjami bezpieczeństwa państwa.
Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia jej ogłoszenia
Z poważaniem
Piotr GAJEWSKI
Wydział Komunikacji Społecznej
Biuro Prezesa Instytutu Pamięci Narodowej
02-675 Warszawa ul. Wołoska 7.
Warszawa 22 maja 2014 r.
IPN i adwokaci pomogą represjonowanym w PRL.
Prezes IPN Łukasz Kamiński i dyrektor pionu śledczego Dariusz Gabrel na wcześniejszych spotkaniach z Grupą Roboczą środowisk represjonowanych obiecali (patrz zakładka: "Grupa Robocza") i obietnicy dotrzymali, a mianowicie, że:
pokrzywdzeni przez władze PRL będą mogli uzyskać bezpłatną pomoc prawną. IPN i Naczelna Rada Adwokacka podjęły wspólną akcję „Masz prawo". Jej celem jest udzielenie pomocy prawnej osobom represjonowanym w czasach komunistycznej dyktatury.
„My musimy ich szukać, my musimy im pomóc" – powiedział podczas
konferencji prasowej mecenas Maciej Bednarkiewicz.
– Celem wspólnej akcji „Masz prawo" Instytutu Pamięci Narodowej i Naczelnej Rady Adwokackiej jest uświadomienie represjonowanym przez władze komunistyczne, jakie przysługują im prawa i udzielenie konkretnej pomocy – podkreślił prezes IPN dr Łukasz Kamiński. Ta konkretna pomoc to cotygodniowe dyżury prokuratorów IPN i porady adwokatów w całym kraju. Mecenas Andrzej Zwara, prezes Naczelnej Rady Adwokackiej, powiedział, że lata osiemdziesiąte XX wieku ukształtowały kręgosłup moralny polskiej adwokatury. – Dziś obecne pokolenie będzie starało się pomóc represjonowanym w uzyskaniu należnych świadczeń „pro bono", bezpłatnie.
– Osoby represjonowane będą miały wsparcie z dwóch stron, również ze strony prokuratorów IPN – obiecał Dariusz Gabrel, dyrektor Głównej Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu IPN. Zapowiedział efektywną współpracę prokuratorów i adwokatów.
– Wspólna akcja jest dowodem, że w społeczeństwie narasta niezadowolenie ze sposobu, w jaki traktowane są osoby represjonowane – powiedział w gorącym wystąpieniu mecenas Maciej Bednarkiewcz, znany obrońca w procesach politycznych w latach 80. – m.in. pełnomocnik matki Grzegorza Przemyka Barbary Sadowskiej – sam wtedy aresztowany. Przytoczył bulwersujące przykłady niskich odszkodowań, jakie mogą uzyskać rodziny poległych górników z Wujka i ofiar Grudnia '70. – Ci ludzie, wielce zasłużeni i skromni, często nie znają prawa, nie wiedzą, jakie prawa im przysługują. My musimy ich szukać, my musimy im pomóc – zaapelował Bednarkiewicz.
Prezes IPN Łukasz Kamiński szacuje, że takiej pomocy może potrzebować kilka tysięcy osób.
http://ipn.gov.pl/aktualnosci/2014/centrala/konferencja-prasowa-instytutu-pamieci-narodowej-i-naczelnej-rady-adwokackiej-w-ramach-akcji-masz-prawo.-warszawa,-22-maja-2014
Osoby zainteresowane szczegółami proszone są o kontakt z naszym Stowarzyszeniem.
Janusz Olewiński.
Dnia 13 lutego 2014 r. w IPN w W-wie odbyło się kolejne spotkanie Grupy Roboczej Organizacji Niepodległościowych i Antykomunistycznych. W spotkaniu uczestniczyli również: z ramienia IPN prokurator Bogusław Czerwiński i doradca prezesa mec. Maciej Łuczak oraz z ramienia PIS w-ce marszałek Senatu St. Karczewski (patrz zakładka: Grupa Robocza).
W dniu 23 listopada 2013 r. w Centrum Edukacyjnym IPN w Warszawie odbyło się spotkanie przedstawicieli organizacji antykomunistycznych i niepodległościowych z prezesem Instytutu, prokuratorem Głównej Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu oraz b. sędzią Trybunału Konstytucyjnego i obrońcą opozycjonistów.
Zespół Roboczy przedstawił stan prac wokół projektu ustawy o weteranach opozycji antykomunistycznej. Prezes IPN poinformował, że wniesiony projekt zmian ustawy o Instytucie uwzględnia możliwość wspierania inicjatyw organizacji represjonowanych za pośrednictwem różnych konkursów. Poinformował też, że istnieje możliwość zaistnienia na forum europejskim naszych przedstawicieli oraz możliwości uzupełniania listy niegodziwych sędziów i prokuratorów z okresu PRL. Na stronie Instytutu ukaże się niebawem link do zgłaszania dalszych niegodziwców.
Prezes IPN wyraził pogląd, że projekt ustawy o Weteranach nie powinien odbiegać od istniejącej ustawy o kombatantach, na co zareagował Zespół Roboczy oświadczając, że ustawa kombatancka jest komunistycznym reliktem, narusza godność kombatantów i art. 19 Konstytucji. To, że kombatantom rzucono ochłap nie oznacza, że jest to godziwe i słuszne.
Następnie prokurator Bolesław Czerwiński przedstawił pomysły GKSZpNP wprowadzenia wyłącznej kompetencji prokuratora pionu śledczego IPN do występowania w sprawach unieważnieniowych i odszkodowawczych zamiast prokuratorów prokuratur powszechnych. Osoby poszkodowane będą mogły wówczas indywidualnie zgłaszać wnioski do IPN o udział w rozprawie prokuratora Instytutu. Informacje w tej sprawie mają zostać zamieszczone na stronie internetowej IPN.
W dalszej części spotkania mecenas Wiesław Johann powiedział, że projekt ustawy przygotowany przez Zespół Roboczy jest konieczny, bardzo dobrze przygotowany i kompleksowo opracowany. Wyraził chęć przeprowadzenia stosownych rozmów z władzami PIS oraz gotowość wsparcia nas i pełnego uczestnictwa nad dalszymi pracami prowadzącymi do legislacji.
Bardzo licznie przybyli przedstawiciele organizacji represjonowanych z całego kraju wyrażali swoje niezadowolenie z wymiaru sprawiedliwości. Janusz Olewiński zaproponował wówczas powołanie Zespołu Roboczego, który przygotuje postulaty dot. zmian ustawowych w sprawach nurtujących środowisko. Propozycje na kolejne spotkanie ma przygotować Andrzej Słowik.
"mamy prawo do szczęścia, ale nie mamy szczęścia do prawa"
16 września 2013 r. odbyło się kolejne spotkanie Grupy Roboczej, która opracowała projekt ustawy o Weteranach opozycji antykomunistycznej.
Zebrani z ubolewaniem stwierdzili, że Wojciech Borowik prezes Stowarzyszenia Wolnego Słowa poparł kradzież (plagiat) naszego projektu i pod tym plagiatem się podpisał. Z naszego projektu plagiatorzy usunęli takie zapisy jak "opozycja antykoministyczna" czy zapisy mówiące o patriotycznej postawie. Borowik dopominał się o "represjonowanych" w marcu '68 w tym Michnika. Swój podpis Borowik złożył także pod projektem Platformy, który to projekt odsyła Weteranów do ośrodków pomocy socjalnej. Pan Borowik okazał się politykiem działającym na szkodę działaczy opozycji antykomunistycznej. Na spotkaniu w IPN-nie z SWS uczestniczył: Jacek Szymanderski i Artur Miachalski. Obaj panowie usiłowali przekonywać, że występowanie przeciwko naszemu projektowi ustawy tak naprawdę to nie jest przeciwko naszemu projektowi. Ten okrągłostołowy bełkot byłby może został przyjęty przez niezorientowanych, ale nie dla działaczy opozycji antykomunistycznej. SWS skupia działaczy lewicy z Unii Wolności, KOR, Platformy Obywatelskiej itp.
Wydane zostały dwa komunikaty:
KOMUNIKAT NR 1
Uważamy, że p. Wojciech Borowik, będąc sygnatariuszem projektu p. Henryka
Sikory, wykluczył się z reprezentowania na zewnątrz Grupy Roboczej
w kwestii Obywatelskiego Projektu Weterana Opozycji Antykomunistycznej
i Korpusie Weterana Opozycji Antykomunistycznej wobec dyktatury komunistycznej
PRL w latach 1971 – 1989.
KOMUNIKAT NR 2
Grupa Robocza, obecna na spotkaniu 16 września 2013 r. w Warszawie
udziela dalszego poparcia do reprezentowania na zewnątrz w sprawie
Obywatelskiego Projektu Weterana Opozycji Antykomunistycznej i
Korpusie Weterana Opozycji Antykomunistycznej wobec dyktatury komunistycznej
PRL w latach 1971 – 1989 następującym osobom:
Andrzejowi Sobierajowi, Andrzejowi Rozpłochowskiemu i Januszowi Olewińskiemu.
Dnia 18 maja 2013 r. w siedzibie IPN w Warszawie Grupa Robocza zaprezentowała przedstawicielom organizacji represjonowanych z kraju opracowany projekt ustawy o statusie Weterana Opozycji Antykomunistycznej i Korpusie Weterana Opozycji Antykomunistycznej wobec dyktatury komunistycznej PRL w latach 1971-1989.
Informacje w zakładce "Ustawy" oraz na stronach:
http://ipn.gov.pl/aktualnosci/2013/centrala/powstal-projekt-ustawy-o- weteranach-opozycji-antykomunistycznej-warszawa,-18-maja-2013
http://www.rp.pl/artykul/17,1010994-Czas-zadbac-o-weteranow.html
Grupa Robocza Organizacji i Środowisk Represjonowanych przy Prezesie IPN przygotowała projekt ustawy - patrz zakladka "Ustawy".
Niniejsza Ustawa jest:
1. wypełnieniem art. 19 Konstytucji RP,
nakładającym obowiązek na państwo otoczenia specjalną opieką i troską osób,
które na wcześniejszym etapie swojego życia aktywnie uczestniczyły w walce o
niepodległość Polski i niepodległość ta została uzyskana w określonym procesie
historycznym. Artykuł ten mówi o wyjątkowym i specjalnym
traktowaniu osób, które przyczyniły się do uzyskania upragnionej
wolności i niepodległości Polski. Stanowi o obowiązku państwa
względem osoby, która uczestniczyła w walce, a więc w
działaniach łączących się z użyciem siły choćby tylko przez jedną ze stron do
upragnionej wolności i niepodległości Polski.
Pomoc tym osobom zgodnie z
ustawą zasadniczą, ma mieć wymiar specjalny i zapewniać godny poziom życia,
więc intensywność i opieka państwa musi odróżniać się In plus od powszechnego
zakresu świadczeń (por. komentarze, Wydawnictwo Sejmowe 2007). Intencją
ustawodawcy jest więc świadczenie przez państwo polskie godnej satysfakcji
moralnej i rekompensaty materialnej dla osób, które przyczyniły się do
odzyskania niepodległego bytu naszego państwa oraz
2. wykonaniem uchwały Sejmu z dnia 01.02.1992r.
zobowiązującym się do naprawienia szkód i krzywd wyrządzonych obywatelom z
powodów politycznych, jak również
3. wykonaniem uchwały Sejmu z dnia 18.06.1998r.,
w której Parlament zobowiązał się do uczynienia wszystkiego co możliwe, aby
wynagrodzić krzywdy powstałe w czasie komunistycznych rządów. Sejm uznał, że
budowanie demokracji wymaga umocnienia wartości i zasad, dzięki którym Polska
przetrwała czas zniewolenia. Stwierdził ponadto, że sprawiedliwość, naprawienie krzywd, to są
podstawowe obowiązki i jednocześnie warunki funkcjonowania państwa prawa.
Spotkanie organizacji
skupiających członków opozycji antykomunistycznej z prezesem
i prokuratorami IPN w dniu 10 listopada 2012 r.
W przeddzień 94. rocznicy odzyskania przez Polskę niepodległości prezes IPN dr Łukasz Kamiński spotkał się po raz drugi w tym roku w Centrum Edukacyjnym IPN im. Janusza Kurtyki z przedstawicielami organizacji opozycyjnych z lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XX w. W spotkaniu uczestniczyli również przedstawiciele pionu ścigania: Dariusz Gabrel – dyrektor Głównej Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, Marek Sosnowski – naczelnik Wydziału Nadzoru nad Śledztwami GKŚZpNP i Robert Kopydłowski z tego samego wydziału. W marcu 2012 r. na zaproszenie prezesa IPN doszło do pierwszego spotkania, które zaowocowało powstaniem Grupy Roboczej tychże organizacji, która zajęła się przeglądem najważniejszych spraw, będących przedmiotem wspólnego działania z Instytutem Pamięci Narodowej.
W sobotnim spotkaniu wzięło udział ponad czterdziestu przedstawicieli reprezentujących ogólnopolskie organizacje opozycyjne. Większość z poruszanych spraw dotyczyła kwestii prawnych, prowadzonych m.in. przez prokuratorów Instytutu, i spraw sądowych byłych opozycjonistów.
W imieniu Grupy Roboczej głos zabrał Andrzej Rozpłochowski z „Porozumienia Katowickiego 1980 r.”, który przedstawił inicjatywy grupy, a także odczytał treść podpisanej „Deklaracji współpracy środowisk opozycji antykomunistycznej”, do której dopisały się nowe, przybyłe na spotkanie organizacje.
Andrzej Rozpłochowski wspomniał o inicjatywie, jaką Grupa Robocza powzięła odnośnie do zmian prawnych dotyczących odznaczenia Krzyżem Wolności i Solidarności. W tej sprawie grupa wystosowała pismo do Prezydenta RP z propozycją zmian, które miałyby polegać na wycofaniu odznaczenia z hierarchicznego zaszeregowania, co miałoby spowodować, że Krzyż Wolności i Solidarności mógłby być przyznawany bez względu na posiadanie jakiegokolwiek innego odznaczenia. „Posiadanie innych, nawet najwyższych orderów państwowych, nie może stanowić przeszkody w otrzymaniu tego odznaczenia. (…) Dlatego też należałoby Krzyż Wolności i Solidarności ustanowić odrębną, nowa ustawą, jako odznaczenie pamiątkowe, nadawane przez Prezydenta RP wszystkim bez wyjątku uprawnionym” – napisali w piśmie z 19 czerwca 2012 r., skierowanym do Prezydenta RP przedstawiciele Grupy Roboczej. A. Rozpłochowski poinformował, że na jednym ze spotkań wysłuchano Jana Lityńskiego, który przedstawił stanowisko Kancelarii Prezydenta w sprawie zmian ustawowych, które miałyby otoczyć opieką działaczy antykomunistycznego podziemi niepodległościowego z lat 1956–1989. Projekt takich zmian zaprezentowała również pani Maria Dmochowska ze Stowarzyszenia Wolnego Słowa. Grupa Robocza przychyliła się do przedstawionego przez panią Dmochowską projektu i postanowiła kontynuować nad nim prace.
Ponadto Grupa Robocza podjęła rozmowy z Ministerstwem Sprawiedliwości w następujących sprawach:
a) przygotowania zmian ustawowych dotyczących opłat pobieranych w sądach cywilnych bądź podjęcie innych rozwiązań prawnych w sprawach wniosków o odszkodowanie, składanych przez działaczy antykomunistycznego podziemia. Sprawa dotyczy orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 16 marca 2011 r. Ministerstwo zobowiązało się do wykonania przedmiotowej analizy prawnej dotyczącej możliwości zwolnienia z opłaty sądowej.
b) możliwości wykluczenia ze składu procesowego sędziów, którzy w czasach
współczesnych orzekają w sprawach dotyczących byłych opozycjonistów, a którzy
byli sędziami występującymi w okresie PRL przeciwko tymże opozycjonistom.
Ministerstwo zobowiązało się do przedstawienia Grupie Roboczej analizy w tym
zakresie. Do tej sprawy podczas sobotniego spotkania odniósł się prokurator
Robert Kopydłowski z IPN, informując przedstawicieli, że istnieją obowiązujące
przepisy prawa zezwalające na wykluczenie danego sędziego ze sprawy, jeśli
zachodzi wobec niego podejrzenie stronniczości. W trakcie rozmów z
przedstawicielami ministerstwa zrodziła się inicjatywa wystosowania w tej
sprawie listów intencyjnych do Krajowej Rady Sądowniczej, a także do Prezesa
Sądu Najwyższego i Prokuratora Generalnego.
c) możliwości zastosowania w sprawach sądowych dotyczących opozycjonistów
pozwu zbiorowego
d) skrócenia okresu wyczekiwania na postępowania sądowe w sprawach dotyczących
działaczy opozycji demokratycznej
Przedstawiciele mieli wiele zapytań dotyczących funkcjonowania Instytutu Pamięci Narodowej, a także spraw bieżących, jak chociażby los zajmowanego budynku przy ul. Towarowej 28.
Prezes dr Łukasz Kamiński poinformował uczestników o swoich inicjatywach, jakie
podjął w sprawie Krzyża Wolności i Solidarności. W tej sprawie pojawił się postulat wyrażony przez pana Andrzeja Nowaka ze Stowarzyszenia Osób Internowanych w Obozach Wojskowych „Chełminiacy 1982”, by wnioski o odznaczenia były rozpatrywane i przyznawane razem odnośnie do danego środowiska. Uczestnicy poruszyli również kwestię umieszczenia spisu odznaczonych Krzyżem Wolności i Solidarności na jednej stronie internetowej.
Prezes IPN zadeklarował gotowość wystosowania wspólnego pisma do Krajowej Rady Sądowniczej z apelem o większą wrażliwość przy rozpatrywaniu spraw przedstawicieli organizacji opozycyjnych, w tym składu sędziowskiego, który rozpatruje i orzeka w sprawie wniosków opozycjonistów. W trakcie dyskusji pojawiła się również kwestia pochówków byłych funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa i milicjantów z
zachowaniem oficjalnego ceremoniału państwowego. W tej sprawie prezes Instytutu
zadeklarował interwencję u ministra spraw wewnętrznych, negatywnie oceniając
dotychczasową praktykę w tym zakresie.
Pan Andrzej Rozpłochowski poruszył kwestię renty specjalnej oraz wielu, często
uwłaczających, czynności, jakie osoba ubiegająca się o te świadczenie musi wypełnić. Prezes IPN wyraził gotowość do wsparcia postulatów wnioskującego, by zwrócić się do Kancelarii Prezesa Rady Ministrów z apelem o większą wrażliwość
w tych sprawach.
Prezes Łukasz Kamiński podziękował zebranym za zbieranie podpisów pod apelem w obronie Instytutu, gdy głośna była sprawa sprzedaży budynku przy ul. Towarowej 28 w Warszawie. Podziękował za zaangażowanie i liczne głosy wsparcia, jakie otrzymał ze strony środowisk opozycyjnych, prosząc jednocześnie o kierowanie tych apeli do posłów
i senatorów RP.
W trakcie spotkania p. Krystyna Antoszkiewicz ze Stowarzyszenia Wolnego Słowa zaznajomiła uczestników spotkania z akcją „Konspiratorze, odbierz świadectwo pracy”. Polega ona na zebraniu potrzebnych dokumentów, które pozwolą osobom wykonującym niegdyś prace na rzec organizacji politycznych i związków zawodowych, które były nielegalne w PRL, uzyskać świadczenia potrzebne do wypłaty renty i emerytury. Wnioski te potwierdza Urząd ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych. Akcja ma na celu
dotarcie do jak najszerszego grona osób, którym te świadczenia w myślobowiązujących przepisów polskiego prawa przysługują.
Dyrektor Głównej Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu Dariusz Gabrel zaznajomił rozdzielającej funkcję Ministra Sprawiedliwości od Prokuratora Generalnego, która również zmieniła otoczenie funkcjonowania pionu ścigania. Prokurator Robert Kopydłowski odniósł się do sprawy sądowej Andrzeja Słowika i Jerzego
Kropiwnickiego (utrzymanie w mocy przez Sąd Rejonowy w Łodzi postanowienia
prokuratora Oddziałowej KŚZpNP w Łodzi o umorzeniu śledztwa).
Pan Dariusz Zalewski z Fundacji Wolność i Pokój poruszył kwestię udostępniania materiałów ze zbioru IPN, a także sprawę policjanta zatrudnionego w Komendzie Powiatowej Policji w Bełchatowie, który według źródeł IPN był tajnym współpracownikiem Służby Bezpieczeństwa. Do dziś pełni swoją funkcję oficera prasowego i prowadzi zajęcia jako wychowawca w szkole ponadgimnazjalnej z młodzieżą.
Pan Janusz Olewiński z Ogólnopolskiego Stowarzyszenia Internowanych i Represjonowanych z siedzibą w Siedlcach poruszył kwestie związaną z procesem autorów stanu wojennego oraz przewlekłość tegopostępowania.
Uczestnicy spotkania podziękowali za udział i pracę prokuratorom Głównej Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, a prezes Instytutu dr Łukasz Kamiński, wyraził nadzieję na dalszą owocną współpracę z przedstawicielami organizacji opozycyjnych.
Deklaracja współpracy
środowisk opozycji antykomunistycznej.
My, reprezentanci organizacji pozarządowych powołanych lub tworzonych
przez środowiska opozycji antykomunistycznej w PRL-u, podejmujemy – na
zaproszenie Kierownictwa Instytutu Pamięci Narodowej – stałą współpracę
między nami, uznając zarazem Instytut za miejsce wspierające organizacyjnie nasze działania. Dla ułatwienia komunikacji pomiędzy sygnatariuszami porozumienia, a także z samym IPN-em, powołujemy grupę roboczą, której sekretarzem jest pracownik etatowy Instytutu.
Jesteśmy zaniepokojeni ciągle pogarszającym się bytem materialnym ludzi,
którzy walczyli o wolną i niepodległą Polskę i dlatego niezwykle istotne dla
naszych środowisk jest imienne uhonorowanie przez Rzeczpospolitą osób
zasłużonych w walce z komunizmem, a także ich wszechstronne wsparcie, w szczególności tych, którzy – często za sprawą swojej dawnej aktywności – egzystują dzisiaj w warunkach naruszających godność. Będziemy dążyć do przyjęcia rozwiązań prawnych, w tym utworzenia publicznej fundacji działającej na rzecz wymienionych celów. Zwracamy się do Instytutu Pamięci Narodowej, by wspierał nasze starania wobec odpowiednich instytucji państwa.
Jednym z celów naszego porozumienia jest zebranie informacji i notacji
dotyczących ludzi antykomunistycznego oporu lat 1944–89. Deklarujemy gotowość zbudowania wspólnego portalu internetowego, na którym znajdą się biogramy możliwie wszystkich znaczących uczestników antykomunistycznego oporu.
Celem o zasadniczym znaczeniu jest też stworzenie ogólnopolskiej sieci
archiwów opozycyjnych, prowadzonych przez nasze organizacje jako archiwa
społeczne. Deklarujemy udział w budowaniu systemu rozpoznawania,
zabezpieczania, gromadzenia, katalogowania i udostępniania zasobów związanych
z dawną opozycją – tak, by dokumentacja peerelowskich służb specjalnych
znalazła przeciwwagę w świadectwach jej przeciwników.
Będziemy zabiegać o taki stan prawa w państwie, aby ujawnianie
udokumentowanej prawdy o ludziach komunistycznego aparatu PRL i ich czynach
nie stwarzało zagrożenia odwetowymi działaniami prawnymi.
Dziękujemy Kierownictwu Instytutu Pamięci Narodowej za stworzenie
fundamentu dla naszej współpracy. Jesteśmy przekonani, że współdziałanie
najmocniejszej instytucji państwa zajmującej się historią najnowszą ze
środowiskami, które tę historię współtworzyły, przyczyni się do osiągnięcia naszych celów.
Kwiecień 2012
|
Lista sygnatariuszy:
Janusz Olewiński – Ogólnopolskie Stowarzyszenie Internowanych i Represjonowanych
z siedzibą w Siedlcach
Andrzej Sobieraj, Wiesław M. Mizerski – Stowarzyszenie Osób
Internowanych i Represjonowanych w Stanie Wojennym Regionu Radomskiego
Anna Rakocz – Federacja Ogólnopolskich Stowarzyszeń Represjonowanych w
Stanie Wojennym w Częstochowie, Stowarzyszenie Więzionych Internowanych i
Represjonowanych „WIR” w Częstochowie
Andrzej Rozpłochowski – Stowarzyszenie Porozumienie Katowickie 1980,
Stowarzyszenie Represjonowanych w Stanie Wojennym Regionu Śląsko-Dąbrowskiego
Artur Michalski – Stowarzyszenie Klubów Weteranów Opozycji
Andrzej Terlecki – Koło im. gen. Augusta Emila Fieldorfa „Nila” ŚZŻAK
Henryk Marczak – Stowarzyszenie Związek Weteranów Trzeciej Konspiracji w
Łodzi
Wojciech Borowik, Jacek Szymanderski – Stowarzyszenie Wolnego
Słowa
Sławomir Karpiński – Stowarzyszenie 13 grudnia
Włodzimierz Domagalski – Stowarzyszenie Solidarność Walcząca
Dariusz Zalewski, Jarosław Dubiel – Fundacja Wolność i Pokój
Przemysław Miśkiewicz – Stowarzyszenie Pokolenie
Paweł Perchel – Stowarzyszenie „Wolni i Solidarni 1980–1989” w Starachowicach
Zdzisław Jurkowski – Stowarzyszenie NZS 1980
Władysław Kałudziński – Stowarzyszenie Represjonowanych w Stanie
Wojennym Regionu Warmińsko-Mazurskiego PRO PATRIA
Alojzy Pietrzyk – Stowarzyszenie Pamięć Jastrzębska
Robert Kubicz – Stowarzyszenie Federacji Młodzieży Walczącej
Krzysztof Bzdyl – Związek Konfederatów Polski Niepodległej
Artur Jóźwik, Agnieszka Gleb – Fundacja Ośrodka KARTA
Zdzisław Dudek – Towarzysztwo Patriotyczne z Radomska
Zbigniew Kopczyński – Stowarzyszenie NZS 1980
Józef Konkel – Stowarzyszenie Osób Represjonowanych w Stanie Wojennym,
województwo podkarpackie
Lista sygnatariuszy deklaracji jest otwarta.
Organizacje dawnych opozycjonistów, zainteresowane wsparciem deklaracji, mogą
to uczynić wysyłając na adres e-mail piotr.gajewski@ipn.gov.pl swoje poparcie lub
proszone są o kontakt pod nr tel. 22 581 85 98.
Siedlce dnia 10.11.2012 r.
Pan Dariusz Gabrel
Dyrektor Głównej
Komisji Ścigania Zbrodni
przeciwko Narodowi Polskiemu IPN
Zwracamy się do Pana Dyrektora z prośbą o spowodowanie przyspieszenia zakończenia prac ws. nielegalnego internowania tysięcy Polaków przez komendantów wojewódzkich Milicji Obywatelskiej.
W dniu 27.05.2005 r. wystąpiliśmy pismem w tej
sprawie do IPN. Otrzymaliśmy pismo znak: Ko 218/05 i Ko219/05 z dnia 16.06.2005r. o podjęciu działań przez niektóre oddziały Instytutu.
Od tamtej pory minęło ponad 5 lat, a żadna ze spraw nie została załatwiona do
końca.
Uważamy, że przewlekanie postępowania jest całkowicie nieuzasadnione. Zbędne jest też przesłuchiwanie tysięcy internowanych, gdy pełna dokumentacja o nielegalnym
pozbawianiu wolności znajduje się w zasobach Instytutu.
Wnosimy do Pana Dyrektora o podjęcie zdecydowanych działań wobec sprawców nielegalnych internowań, które miały miejsce w Polsce począwszy od dnia 12.12.1981 r.
Przewodnniczący Zarządu
/-/Janusz Olewiński
Siedlce, dnia 10.11.2012 r.
Pan Dariusz Gabrel
Dyrektor Głównej Komisji Ścigania Zbrodni
przeciwko Narodowi Polskiemu IPN.
Dnia 10 maja 2007 r. na ręce Pana Dyrektora przesłaliśmy pismo z wykazem sędziów i prokuratorów, którzy oskarżali i skazywali z pobudek politycznych działaczy
opozycji związkowej i niepodległościowej z terenu siedleckiego w latach stanu
wojennego. Wnosiliśmy o podjęcie stosownych działań wobec przestępców w wymiarze sprawiedliwości, którzy czynnie przyczyniali się do utrwalania totalitaryzmu i bezprawia w Polsce.
Dnia 31 lipca 2012 r. prokurator Oddziału IPN w Lublinie p. Dariusz Antoniak umorzył śledztwo w tej sprawie (sygn. akt: S.81/07/Zk). Podstawą umorzenia, wg. Pana
Prokuratora było „przedawnienie, brak ustawowych znamion czynu zabronionego, brak danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia przestępstwa”.
We wszystkich przypadkach przekazane zostały p. Antoniakowi materiały i zeznania
poszkodowanych. Pan Prokurator w obszernym uzasadnieniu słusznie twierdzi m.in. że: „… „władza” przygotowuje się aby zdławić ogólnonarodowy ruch społeczny siłą. Przygotowania rozpoczęto już w sierpniu 1980 r.” (str. 11). Natomiast na str. 10: „… noc z 12/13 grudnia 1981 r. to jedna z najbardziej dramatycznych dat w historii Polski. Tego dnia, władze komunistyczne przeprowadziły wojskowy zamach stanu, łamiąc ustanowione przez siebie prawo, obowiązujące w PRL. Wówczas gen. Jaruzelski wraz z grupą generałów… stając na czele niekonstytucyjnego ciała… poprzez złamanie Konstytucji dokonał puczu wojskowego…”. Był więc Jaruzelski dyktatorem, który „…wyprowadził czołgi na ulicę, wypowiadając… wojnę obywatelom Państwa, którym rządził… skupił w swoich rękach najważniejsze funkcje władzy politycznej i wykonawczej w kraju… miał władzę absolutną”… Służby PRL jak: Służba Bezpieczeństwa, Milicja Obywatelska, Ministerstwo Obrony Narodowej i Ministerstwo Sprawiedliwości ściśle ze sobą współpracowały… nie budzi żadnych wątpliwości, że przygotowywano wszystkie służby do wprowadzenia stanu wojennego oraz ich wzajemnej współpracy… - podkreśla p. Antoniak.
Z tej części uzasadnienia jasno wynika, że Polska była państwem totalitarnym,
dyktatorskim i policyjnym. Powszechnie wiadomym jest, że w państwie takim faktyczną władzę sprawują służby specjalne.
W dalszej części uzasadnienia natomiast znajdują się sprzeczne zapisy z ww. Zadziwiające jest np. stwierdzenie, że nie ustalono, aby istniały kontakty między SB, MO, a tzw. wymiarem sprawiedliwości. Wysoki oficer SB Rymuszka, zeznał, że „…naczelnik konsultował stosowne stosowanie środków zapobiegawczych z prokuraturą”. Inni oficerowie SB w stopniu pułkowników zeznali iż „w swojej pracy kierowali się wyłącznie przepisami prawa oraz wytycznymi przełożonych”, a jeśli się znają z pracownikami sądu czy prokuratury, to tylko ze spotkań na egzekutywie PZPR.
Prokurator postawił sobie pytanie (str. 35 i 36): „czy współdziałanie pracowników
wymiaru sprawiedliwości i funkcjonariuszy SB, miało na celu represjonowanie działaczy Solidarności i ich sympatyków przez ówczesną władzę polityczną, przy czym zapadłe w sprawach orzeczenia wydane zostały „na potrzeby ówczesnej władzy i inspirowane były przez funkcjonariuszy SB”. Odpowiedzi Pan Prokurator udzielił następującej: „…nie ujawniono żadnych informacji, które pozwalają odpowiedzieć twierdząco na wyżej postawione pytanie” (str. 36).
Poza tym w Pouczeniu nadmienione zostało, że na Postanowienie prokuratorskie
przysługuje zażalenie, które należy złożyć w …siedleckim sądzie wydziale karnym (!).
Postanowienie Pana Prokuratora wywołało powszechny śmiech nie tylko z powodu różnych sprzeczności w treści, ale też z powodu:
1. przedstawiania organów władzy PRL jako niezależnych od SB i niezawisłych od siebie, a działających, jak w krajach demokratycznych
2. usiłowania przedstawienia SB oraz innych organów totalitarnego państwa, że prześladowały działaczy opozycji zgodnie z prawem
3. Pouczenia o możliwości złożenia odwołania od Postanowienia Prokuratorado
organu, w którym pracują ci, których skarga dotyczy. W tym miejscy nadmieniamy,
że skutki „niezawisłości” tych osób są widoczne również dzisiaj.
Przykład: wobec internowanego, który wystąpił o zadośćuczynienie i odszkodowanie siedlecki sąd (orzekali sędziowie skazujący za działalność polityczną w okresie PRL) tak uzasadnił swój wyrok w jego sprawie: „poszkodowany może dochodzić roszczeń w sądzie cywilnym (gdy tymczasem sądy cywilne wszystkie takie sprawy oddalają!). Poszkodowany uzyskał korzyści podczas internowania, bo nie ponosił kosztów utrzymania w czasie pobytu w więzieniu, a nawet z tego tytułu zaoszczędził osiągając korzyść majątkową, która powinna być odliczona od zasądzonego odszkodowania. Dalej
sąd stwierdził, że niemoralne i niestosowne jest wzbogacanie się w przypadku działalności patriotycznej. Poszkodowany żadnej szkody materialnej nie poniósł (oprócz tego że opuszczał zakład karny na noszach zostając inwalidą). Za utratę zdrowia oraz wynikłe z tego cierpienia fizyczne i psychiczne odszkodowanie jest nieuprawnione i niestosowne. Ponadto internowany leczył się bezpłatnie w placówkach społecznej służby zdrowia. Sąd
uznał, że to Skarb Państwa poniósł straty utrzymując podsądnego przez okres 9 miesięcy w więzieniu na swój koszt. Ponadto Skarb Państwa nie ma pieniędzy”.
Na dobrą sprawę to najwięcej umęczyli się ci, co internowanego katowali kopiąc i pałując gdzie popadnie. I jak słusznie sąd stwierdził, było to na koszt Skarbu Państwa i za sowitą opłatą oprawców też przez Skarb Państwa. Innymi słowy internowany nic nie dał, ale za to dużo dostał.
4. SB każdorazowo dysponowało prokuratorskimi nakazami zatrzymań i rewizji podpisywanych in blanco,
5. osoby prześladowane (w imieniu których złożony został wniosek o ściganie sędziów i prokuratorów), które wg. Pana Prokuratora były prześladowane w PRL zgodnie z prawem, dziś otrzymują zadośćuczynienia i odszkodowania za bezprawne represje.
Jako „niezawisłość poszczególnych organów władzy PRL od SB” przytaczamy fakt zmasakrowania internowanych w obozie w Kwidzynie w dniu 14 sierpnia 1982 r. Otóż najbardziej pobitych oskarżono o „czynną napaść na funkcjonariuszy i próbę podpalenia
obozu”. Proces internowanych obywał się w Sądzie Wojewódzkim w Elblągu i zakończył się wyrokiem skazującym (sygn. akt: II K 4/83 z 23.051983 r.). W roku 1991 postępowanie Izby Karnej Sądu Najwyższego (sygn. akt: II KRN 138/91 z 24.10.1991 r.) wykazało, że rozprawa przed Sądem Wojewódzkim w Elblągu prowadzona była „w sposób bezprecedensowy w polskiej praktyce procesowej”. Ujawniono także, iż cały przebieg rozprawy był bezpośrednio transmitowany do gabinetu prezesa elbląskiego Sądu Wojewódzkiego (por. album „Sprawa kwidzynska. Internowanie, pobicie, proces 1982”, wyd. IPN Gd 2012) i kontrolowany przez kilku oficerów SB oraz prezesa sądu. Sędzia prowadzący natomiast wielokrotnie zarządzał przerwy w rozprawie w celu konsultacji przebiegu rozprawy. Stwierdzono też, iż wezwano straż pożarną do pożaru, którego nie było. Wykazano, że straż pożarną wezwano, zanim powstał pożar.
Na spotkaniu z internowanymi z Kwidzyna w 20-tą rocznicę pacyfikacji obozu w 2002r. przedstawiciel IPN śp. Janusz Krupski ujawnił:
a) od samego początku władze PRL starannie całą akcję pacyfikacyjną wyreżyserowały, skrupulatnie ją planując, przygotowując i następnie realizując
b) płk. Kania z SB w Elblągu w raporcie nadanym do gen. Kiszczaka (ministra spraw wewnętrznych) donosił, że „przebieg procesu (przeciwko internowanym) jest zabezpieczony operacyjnie” (raport ten znajduje się z zasobach IPN, por. także album „Sprawa kwidzynska. Internowanie, pobicie, proces 1982”, wyd. IPN Gd 2012)
c) z tajnej notatki (IPNGD 105/3) z dopiskiem „nie wolno dołączać do akt, ani jej przepisywać” wynika,że 7 i 8 września 1982 r. w Prokuraturze Wojewódzkiej w Elblągu przebywał tow.Mazur z Wydziału Administracyjnego KC PZPR, który zapoznawał się z aktami śledztwa i udzielał wskazówek.
Stowarzyszenie wniosek o ściganie przestępców w togach złożyło w r. 2007 r. Pan Prokurator natomiast stwierdził, że wszystko przedawniło się w r. 1995. Poza tym organy totalitarnej władzy PRL wg. Pana Prokuratora były całkowicie niezawisłe od siebie tak, jak w krajach o systemach demokratycznych.
Oświadczamy zarazem, że nikt z poszkodowanych nie będzie składał zażalenia na ręce tych, których skarga dotyczy, natomiast zwracamy się do Pana Dyrektora o podjęcie kroków z urzędu w tej przykrej sprawie.
z-ca
Przewodniczącego Członek Zarządu Przewodniczący
Zarządu
/-/Elżbieta Jędrzejuk /-/Ryszard Piekart /-/Janusz Olewiński
Wystąpienia Zarządu.
Na przełomie roku 2012/2013 Zarząd Stowarzyszenia skierował do Rzecznika Praw Obywatelskich, Prokuratora Genaralnego, I Prezesa Sądu Najwyższego oraz Krajowej Rady Sądowniczej wniosek o podjęcie działań ws. dotyczących :
1. ignorowania i lekceważenia przez polskie sądy w procesach cywilnych wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 16.03.2012 r. o sygn. akt: sygnatura: K 35/08,
2. udziału i rozstrzyganiu na podstawie ustawy z dnia 23.02.1991r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego znowelizowanej dnia 19 września 2007 r. (Dz.U. z dnia 18 października 2007 r.) o odszkodowaniach i zadośćuczynieniu przez sędziów, którzy w okresie PRL skazywali bądź oskarżali z pobudek politycznych,
3. zwolnienia z wszelkich kosztów osób represjonowanych w PRL przy dochodzeniu swoich praw w sądach cywilnych.
Jednocześnie przew. Zarządu J. Olewiński zaproponował Grupie Roboczej przy prezesie IPN wystąpięnie tego gremium do naczelnych władz RP w tych sprawach, przedstawiając zarazem projekt pisma.
|
|
|
|
|
|
| |
Dzisiaj stronę odwiedziło już 227057 odwiedzającyosób. |
|
|
|
|
|
|
|
