Ogólnopolskie Stowarzyszenie Internowanych i Represjonowanych
  Rzecznik Praw Obywatelskich
 

 

Każda osoba represjonowana, która zakończyła swój proces o odszkodowanie i zadośćuczynienie  na etapie sądu apelacyjnego, przy czym łamano jego prawa obywatelskie, może wystąpić do Rzecznika Praw Obywatelskich  z wnioskiem o kasację. W sprawach tych Rzecznik nie jest zobligowany żadnym terminem.

Szczegółowe informacje można uzyskać pod numerem telefonu: 504 936 104.

 

                                                       Nie daj się !!!

                                                        przykładowy wzór skargi
Szanowna Pani

                                               Dr hab. Irena Lipowicz         

                                               Rzecznik Praw Obywatelskich

            Szanowna Pani Rzecznik,

            Na podstawie art. 9 ust. 1) ustawy z dnia 15 lipca 1987 r. o Rzeczniku Praw Obywatelskich, oraz artykułu 80 w związku z artykułem 208 ust. 1 Konstytucji RP, wnoszę o podjęcie czynności z powodu naruszanie moich wolności i praw człowieka i obywatela, w tym zasady równego traktowania poprzez wieloletnie stosowanie dyskryminacji mojej osoby.

            W związku z prowadzoną przeze mnie działalnością opozycyjną w dniu 13.12.1981r. zostałem internowany (załącznik nr 1) i w następnych latach prześladowany, czego potwierdzeniem jest m.in. zaświadczenie Instytutu Pamięci Narodowej Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu (załącznik nr 2).

W dniu internowania miałem zaledwie 28 lat oraz niewielki staż pracy. Pracowałem w uspołecznionym zakładzie pracy jako inspektor BHP oraz prowadziłem dochodową działalność usługową w zakresie pralniczym. Dziś mógłbym zarabiać duże pieniądze jako inspektor BHP czy prowadząc sieć punktów pralniczych.

Skutkiem internowania utraciłem bezpowrotnie zdrowie, a tym samym zdolności zarobkowania. Od ponad 31 lat, po długotrwałej chorobie, przebywam na bardzo niskiej stałej rencie inwalidzkiej II gr. z całkowitymi przeciwwskazaniami do pracy (załącznik nr 3 i 4) , która dziś wynosi ok. 752,-zł netto.

Na skutek represji politycznych mój staż pracy to zaledwie około 9 lat, więc moja przyszła emerytura wyliczona przez ZUS wyniesie 2,46 zł (załącznik nr 5).

Od ponad 25-lat panuje totalna bierność władz RP  ws. uregulowań prawnych dla osób, które poświęciły swoje dobro na rzecz trwałych przeobrażeń i przemian demokratycznych w Polsce i zarazem w Europie środkowo-wschodniej. Bierność ta powoduje, że mam o wiele gorsze prawa, niż prześladowcy ze Służby Bezpieczeństwa PRL w zakresie emerytalno-rentowym. Totalitarne państwo pozbawiło mnie zdrowia, pracy i środków do utrzymania, a wolna Polska kontynuuje ten stan rzeczy (załącznik nr 6).

III RP depcze moją godność, a moich oprawców ze Służby Bezpieczeństwa nagradza wysokimi pensjami, nagrodami i najwyższymi w Rzeczypospolitej emeryturami (załącznik nr 7 szt. 3).

Porównywalnie: emerytura funkcjonariuszki SB w r. 1986 wyniosła 37.560,-zł(załącznik nr , a w tym samym czasie moja renta inwalidzka wynosiła 8.070,- zł (załącznik nr 9).

Dotychczasowe działania władz RP w celu ustawowego uregulowania praw emerytalno-rentowych działaczy opozycji mają wyłącznie charakter pozorowany, a nie faktyczny. Praktycznie, to brak jest w tym zakresie jakiegokolwiek działania.

Wieloletnie fikcyjne działania władzy są niczym innym, jak bezczynnością, rzeczywistym zaniechaniem i działaniem sprzecznym z Konstytucją RP oraz prawem wspólnotowym tj. Traktatem UE o zakazie dyskryminacji czyli działaniem na moją szkodę.

Organizacje zrzeszające osoby represjonowane i działaczy opozycji oraz same osoby zainteresowane od lat wielokrotnie występowały do najwyższych władz RP, i mimo licznych pism, w tym projektów nowych ustaw czy nowelizacji istniejących, kierowanych do wszelkich władz Polski, nic do chwili obecnej w tej sprawie nie zostało poczynione.

I tak pisma kierowane były do:

- Premiera RP: m.in. w dniach: 30.06.1999 r., 27.03.2000 r., 19.06.2000 r., w miesiącu sierpniu 2000 r., 4.08.2000 r., 8.08.2000 r., 7.07.2000 r., 3.08.2000 r., 4.08.2000 r., 13.11.2000 r., 5.02.2001 r., 20.02.2001 r., 14.03.2001 r., 28.05.2001 r., 4.06.2001 r., 11.06.2001 r., 29.06.2001 r., 2.07.2001 r., 9.07.2001 r., 16.07.2001 r., 17.08.2001 r., 25.10.2001 r., 1.03.2002 r., 7.05.2002 r., 8.05.2002 r., 29.07.2002 r., 1.08.2002 r., 2.08.2002r., 13.09.2002 r., 25.11.2002 r., 4.02.2003 r., 4.03.2003 r., 20.07.2003 r., 13.12.2005r., 28.02.2006 r., 15.05.2006 r., 13.09.2006 r., 17.11.2006 r., 1.12.2006 r., 23.06.2007 r., 21.11.2007 r., 13.03.2008 r., 3.08.2008 r., 5.09.2008 r., 24.03.2009r., 8.06.2009 r., 20.06.2009 r., 24.06.2009 r., 14.10.2009 r., 13.12.2009 r., 17.03.2010 r., 22.03.2010 r., 17.10.2010 r., 5.01.2015 r., 26.02.2015 r.

Występowano również do:

- Ministra Sprawiedliwości;  10.11.1993 r., 16.01.1998 r., 17.02.1998 r., 18.07.2000 r., 12.06.2001 r., 13.12.2005 r., 21.02.2006 r., 15.03.2006 r., 18.05.2007 r., 30.01.2008 r., 30.01.2009 r., 19.06.2013 r.,

- Ministra Pracy i Polityki Społecznej; 10.11.1993 r., 23.07.1999 r., 4.06.2001 r., 12.06.2001 r., 21.02.2006 r., 13.09.2006 r., 5.01.2007 r., 21.05.2007 r., 15.01.2009 r., 20.012009 r., 23.11.2009 r.,  20.07.2011r.,

- Urzędu ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych; 24.01.1991 r., 17.02.1998 r., 17.11.2006 r., 21.05.2007 r., 23.06.2007 r., 15.01.2009 r., 19.03.2010 r., 20.07.2011 r., 15.04.2013 r., 12.11.2013 r., 30.12.2013 r., 2.04.2014 r., 1.09.2014 r.,

- Ministra Spraw Wewnętrznych np. w miesiącu styczniu 1998r., 17.02.1998 r., 19.03.2010 r., ale bez rezultatu.

Pisma były kierowane także do:

- Prezydenta RP: 10.09.1993 r., 17.01.1996 r., 9.01.1998 r., 30.06.1999 r., 28.11.1999 r., 20.03.2000 r., 19.06.2000 r., w miesiącu sierpniu 2000 r., 13.07.2001 r., 25.10.2001 r., 15.02.2002 r., 17.02.2002 r., 1.08.2002 r., 24.01.2005 r., 28.04.2005 r., 13.12.2005 r., 21.02.2006 r., 15.05.2006 r., 20.05.2006 r., 20.06.2006., 26.06.2006 r., 28.08.2006 r., 9.09.2006 r., 17.11.2006 r., 12.12.2006 r., 28.12.2006 r., 23.06.2007 r., 29.12.2008 r., 20.06.2009 r., 14.10.2010 r., 10.02.2014 r., 4.01.2015 r., 26.02.2015 r.

- Marszałków Sejmu i Senatu: 10.11.1993 r., 23.09.1994 r., 9.01.1998 r., 17.02.1998 r., 30.06.1999 r., 20.03.2000 r., w miesiącu sierpniu 2000 r., 25.10.2000 r., 2.11.2000 r., 20.02.2001 r., 14.03.2001 r., 10.04.2001 r., 9.05.2001 r., 4.06.2001 r., 9.07.2001 r., 25.10.2001 r., 15.02.2002 r., 4.04.2002r., 1.08.2002 r., 19.05.2004 r., 24.01.2005 r., 13.12.2005 r., 2.03.2006 r., 11.04.2006 r., 3.05.2006 r., 15.05.2006 r., 9.09.2006 r., 17.11.2006 r., 6.01.2007 r., 23.06.2007 r., 21.11.2007 r., 20.09.2008r., 13.10.2008 r., 23.10.2008 r., 8.06.2009 r., 13.03.2010 r., 7.05.2010 r.,  15.10.2010 r., 17.10.2010 r., 26.03.2013 r., 31.08.2013 r., 1.10.2013 r., 7.12.2013 r., 13.01.2014 r., 25.02.2014 r., 21.03.2014 r., 28.06.2014 r., 26.09.2014 r., 15.10.2014 r., 26.02.2015 r.

- Klubów Parlamentarnych: 9.01.1998 r., 30.06.1999 r., 6.12.1999 r., 30.05.2000 r., 12.07.2000 r., 2.11.2000 r., 13.11.2000 r., 14.03.2001 r., 2.06.2001r., 4.06.2001 r., 6.01.2001r., 31.08.2001 r., 18.02.2002 r., 27.02.2002r., 9.04.2002 r., 17.04.2003 r., 25.02.2004 r., 25.03.2004 r., 7.04.2004 r., 25.04.2004 r., 3.03.2005 r., 8.03.2005 r.,  7.05.2005 r., 13.12.2005 r., 21.01.2006 r., 15.03.2006 r., 17.05.2006 r., 22.06.2006r., 18.06.2013 r. 19.07.2013 r., 27.08.2013 r., 18.09.2013 r., 4.11.2013 r.,

-  komisji sejmowych i senackich: 23.07.1990 r., 9.01.1998 r., 17.02.1998 r., 27.08.2001 r., 25.02.2004 r., 25.03.2004 r., 2.03.2006 r., 9.09.2006 r., 17.11.2006 r., 23.06.2007 r., 20.09.2008 r., 12.01.2009 r., 15.10.2009 r., 19.04.2010 r., 17.06.2010r., 1.10.2013 r., 6.12.2013 r., 13.01.2014 r., 17.03.2014 r., 22.03.2014 r., 30.03.2014 r., 1.05.2014 r., 24.06.2014 r., 27.06.2014 r., 3.07.2014 r., 18.12.2014r., 17.01.2015 r., 21.01.2015 r., 28.01.2015 r., 3.02.2015 r., 5.02.2015 r., 26.02.2015 r.

-  parlamentarzystów

Doceniając moją pracę na rzecz poszanowania godności, praw człowieka oraz wolności i demokratyzacji Polski oraz Europy, Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 12.12.2006 r. odznaczył mnie Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (załącznik nr 10). Natomiast wcześniej, bo w dniu w dniu 13.12.2000 r.  Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego wyróżnił mnie odznaką „Zasłużony działacz kultury (załącznik nr 11).  

Mimo uznania mojej pracy na rzecz przemian demokratycznych, jestem od lat poniżany, prawnie karany, szykanowany, lekceważony i dyskryminowany. Stosuje się wobec mnie materialną degradację, segregację i wręcz rasizm za moją ówczesną odważną i konsekwentną pracę w opozycji, walne przyczynienie się do włączenia Polski i innych państw środkowo-wschodniej Europy do krajów wolnego świata, z narażeniem swojego zdrowia i życia.

Stwierdzam, że Rząd RP – kontynuując represje PRL - prowadzi politykę poniżania, upokarzania i rasizmu ekonomicznego wobec mnie jak i innych osób – weteranów walki o wolny i demokratyczny ład w Polsce, poprzez prawną rentowo-emerytalną dyskryminację, pogarszając tym samym stale moje położenie socjalne.

Państwo polskie swoim wysiłkiem i pracą z narażeniem życia obdarowałem wolnością, a w zamian państwo pozbawiło mnie godziwego zabezpieczenia emerytalno-rentowego.

To władza państwowa poprzez swoje struktury zniszczyła moją zawodową karierę i zdrowie, spowodowała wykluczenie mnie oraz skazała na ubóstwo i biedę.

Na skutek dyskryminacji i wykluczenia pozbawiony zostałem zdrowia i pracy, a tym samym godziwego poziomu utrzymania - otrzymuję bardzo niską i nędzną rentę inwalidzką ZUS.

Zaniechanie wydania aktu prawnego przez całe lata, nie mnie obciąża i to nie ja powinienem ponosić konsekwencje za nie uchwalenie przez tak długi okres ustawy umożliwiającej mi godne życie. Zaniechanie wydania takiego aktu jest samodzielnym źródłem mojej krzywdy i szkody.

Moja skarga dotyczy szkodliwego działania władz RP na moją szkodę poprzez bezczynność, zaniechanie legislacyjne i uporczywe uchylanie się wydania stosownego aktu prawnego w zakresie emerytalno-rentowym, co sprzeciwia się obowiązkowi konstytucyjnemu, a mianowicie artykułowi 19 Konstytucji RP. Artykuł ten bowiem nakłada na państwo obowiązek otoczenia specjalną opieką i troską osób, które na wcześniejszym etapie swojego życia aktywnie uczestniczyły w walce o niepodległość i niepodległość ta została uzyskana w określonym procesie historycznym. Bezsprzecznie uczestniczyłem w walce, a więc w działaniach łączących się z użyciem siły przez jedną ze stron, a w tym wypadku przez władze PRL, czego potwierdzeniem jest m.in. uhonorowanie mnie orderem i odznaczeniem państwowym.

Jestem (jak i wielu innych działaczy - weteranów opozycji) ofiarą pokojowej walki o demokratyczny ład i prawa człowieka w ojczyźnie mimo, że zgodnie z Ustawą Zasadniczą pomoc państwa takim osobom winna mieć wymiar specjalny i zapewniać godny poziom ich życia, więc intensywność i opieka państwa musi odróżniać się in plus od powszechnego zakresu świadczeń.

Podkreślam że, parlament RP w uroczystych uchwałach:

-  z dnia 1.02.1992 r. zobowiązał się do naprawienia szkód i krzywd wyrządzonych obywatelom z powodów politycznych;

-  z dnia 18.06.1998 r., zobowiązał się do uczynienia wszystkiego, co możliwe, aby wynagrodzić krzywdy powstałe w czasie komunistycznych rządów. Sejm uznał, że budowanie demokracji wymaga umocnienia wartości i zasad, dzięki którym Polska przetrwała czas zniewolenia. Stwierdził ponadto, że sprawiedliwość, naprawienie krzywd, to są podstawowe obowiązki i jednocześnie warunki funkcjonowania państwa prawa. Wykonanie tej uchwały Sejm uznał za swój moralny obowiązek.

Jednak powyższe uchwały pozostały wyłącznie tylko pustymi i nic nie znaczącymi gestami.

Bezczynnością i zaniechaniem naruszone zostały: art. 2 Konstytucji, który mówi iż: RP urzeczywistnia zasady sprawiedliwości społecznej, art. 32 stanowiący, że Wszyscy są równi wobec prawa i mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne" i „nikt nie może być dyskryminowany z jakiejkolwiek przyczyny, art. 32 o zakazie dyskryminacji i równym traktowaniu oraz art. 77 o brzmieniu: „każdy ma prawo do wynagrodzenia szkody, jaka została mu wyrządzona przez niezgodne z prawem działanie władzy publicznej”, a w szczególności art. 19.

Dyskryminacja polega na wyróżnieniu bardzo wysokimi emeryturami byłych funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa PRL (także innych komunistycznych funkcjonariuszy PRL), a moich krzywdzicieli i prześladowców.

Członkowie elity komunistycznej i aparatu represji byłej PRL są na uprzywilejowanej pozycji w sferze praw emerytalnych i rentowych mimo, że w ogóle nie opłacali składek na ubezpieczenie społeczne.

Nie została zachowana jakakolwiek rozsądna proporcja między oprawcami, a ofiarą bezprawia.

Wstęp do ustawy dezubekizacyjnej z 2009 r., a także wyrok Trybunału Konstytucyjnego w sprawie tej ustawy  stwierdzają jednoznacznie, że funkcjonariusze dawnej służby bezpieczeństwa otrzymali emerytury nie za pracę, lecz w zamian za ochronę nieludzkiego reżimu.

W preambule ustawy zapisano, że "system władzy komunistycznej opierał się głównie na rozległej sieci organów bezpieczeństwa państwa, spełniającej w istocie funkcje policji politycznej, stosującej bezprawne metody, naruszające podstawowe prawa człowieka" oraz, że "funkcjonariusze organów bezpieczeństwa pełnili swoje funkcje bez ponoszenia ryzyka utraty zdrowia lub życia, korzystając przy tym z licznych przywilejów materialnych i prawnych w zamian za utrwalenie nieludzkiego systemu władzy".

Funkcjonariusze reżimu komunistycznego nadużywający władzy, bezkarni, promowani, otrzymywali bardzo wysokie wynagrodzenia za służbę, wiele innych przywilejów i korzyści ekonomicznych, socjalnych. Ich bardzo wysokie wynagrodzenia w PRL posłużyły w wolnej Polsce do wyliczenie im niezwykle wysokich emerytur mimo, że „pracowali” jako wrogowie praw człowieka. Praca w SB bowiem polegała na: szantażu, zastraszaniu inwigilacji, zaszczuwaniu jednych na drugich, prowokacji, kłamstwie, znęcaniu się fizycznym i psychicznym, biciu, zbrodni, zdrady kraju, pracy dla obcego mocarstwa w obronie komunistycznych aparatczyków i przestępców. I tak np. płk Pietruszka za pracę nad zabójstwem ks. Jerzego Popiełuszki otrzymuje emeryturę w wysokości ok. 4.500,-zł.

Nie można pomijać faktu, że – co podkreślił Sąd Najwyższy – w przeciwieństwie do byłych funkcjonariuszy organów bezpieczeństwa państwa, ofiary represji komunistycznych w Polsce mają okres pobytu w więzieniu ze względów politycznych zaliczony do emerytury, ale przy współczynniku 0 % ze względu na brak zarobków (por. Cichopek i inni przeciwko Polsce (por. decyzja o odrzuceniu skargi – 14 maja 2013r., Izba (Sekcja IV), skargi 15189/10 i inne (łącznie 1628).

Polska z okresu międzywojennego potrafiła zadbać o tych, co wywalczyli wolną Polskę zapewniając im godne emerytury i przywileje (załączniki nr 12 i 13).

Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 1.03.2011 r. sygn.: P-21/09 (Dz. U. Nr 53, poz. 277 uznał, że Parlament RP wprowadził w art. 41 ust. 5 Konstytucji oddzielne wobec art. 77 ust. 1 Konstytucji uregulowanie podkreślające konieczność ponoszenia przez Państwo odpowiedzialności za przypadki bezprawnego pozbawienia wolności. Podobne rozwiązania przyjęli twórcy Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzonej w Rzymie dnia 4.11.1950 r.

Rząd dyskryminuje mnie w związku z moją aktywną działalnością na rzecz przeobrażeń demokratycznych w Polsce z narażeniem własnego zdrowia i życia. Nie z własnej woli utraciłem pracę i zdrowie, a tym samym zdolność zarobkowania i otrzymania na godziwym poziomie w przyszłości emerytury. Renty natomiast nie powinienem w ogóle mieć – przed internowaniem byłem osobą sprawną i zdrową, zdrowie utraciłem na skutek internowania.

W latach 90-tych utrwaliło się orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości w Luksemburgu, zgodnie z którym osobom poszkodowanym wskutek „bezprawia legislacyjnego” mającego charakter tak zaniechania, jak działania, należy się pełne odszkodowanie, obejmujące szkodę rzeczywistą (damnum emergens) i utracony zysk (lucrum cessans), a wszelkie ograniczenia wysokości odszkodowania uznane zostały za niedopuszczalne. Szkoda i związek przyczynowy między szkodą, a bezprawnym działaniem jakiejkolwiek władzy publicznej są podstawowymi przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej Państwa, której źródłem jest art. 77 Konstytucji RP. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego pojęcie „szkody” określone w art. 77 Konstytucji powinno być rozumiane w taki sam sposób, jak na gruncie prawa cywilnego. Oznacza to, że szkoda może mieć charakter majątkowy, jak i niemajątkowy. Władza publiczna odpowiada również za naruszenie dóbr osobistych obywatela, a w konsekwencji obowiązana jest do zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną przez obywatela krzywdę. Jak podkreślał TS w Luksemburgu uzyskanie odszkodowania nie może być w praktyce nadmiernie utrudnione i powinno być adekwatne do poniesionej szkody.

Istniejący od ćwierćwiecza taki stan jest sprzeczny z art. 14 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka. Nie daje się także pogodzić z zasadą sprawiedliwości społecznej zawartej m.in. w art. 2 Konstytucji, a w szczególności z obowiązkami państwa wynikającymi z art. 19 Konstytucji.

Z artykułu 1 (Ogólny zakaz dyskryminacji) do Protokółu nr 12 do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności  (Rzym, 4 listopada 2000 roku) jasno wynika, że także dyskryminacja prawna rentowo-emerytalna i nierówne traktowanie mnie jako osoby represjonowanej z pobudek politycznych w porównaniu do byłych funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa PRL nie może mieć miejsca.

Dyskryminacja mojej osoby ma odniesienie do uprawnień i przywilejów, jakie posiadają funkcjonariusze byłej Służby Bezpieczeństwa PRL.

Skargę powyższą wnoszę za stosowanie przez władze RP segregacji i dyskryminacji, nierówne i poniżające traktowanie mnie spowodowane brakiem rozwiązań legislacyjnych w zakresie praw emerytalno-rentowych i zmuszanie mnie do życia w warunkach niegodziwych jako obywatela RP, który dla wolności Europy pracował, poświęcając swoje i swoich najbliższych największe dobro, a z którego to dobra obficie korzystają wszyscy pozostali.

Dziś z perspektywy czasu i korzyści ekonomicznych, bardziej opłacałoby się być zdrajcą Ojczyzny, niż patriotą i Polakiem. Ci pierwsi są bowiem nagradzani, ci drudzy karani w świetle obecnie obowiązujących przepisów prawnych.

Ponieważ Rzecznik jest strażnikiem praw zawartych w Konstytucji wnoszę o jak najszybsze spowodowanie przyjęcia stosownych rozwiązań prawnych przez władze RP celem usunięcia już ponad 25-letnich uchybień wielce niesprawiedliwych i dyskryminacyjnych, które dotyczą mojego godziwego zabezpieczenia bytowego emerytalno-rentowego zgodnie z art. 19 Konstytucji RP i prawem wspólnotowym UE.  

W załączeniu:

 1.    -  decyzja o internowaniu;

 2.    -  zaświadczenie IPN z dnia świadczące, iż jestem osobą poszkodowaną;

 3.    -  zaświadczenie ZUS z roku 2014 z informacją o stałej recie inwalidzkiej z całkowitymi przeciwwskazaniami do pracy;

 4.    -  zaświadczenie ZUS z dnia 31.12.2014 r. o wysokość aktualnie otrzymywanej renty ZUS;

 5.    -  zaświadczenie ZUS z dnia 28.08.2011 r. o wysokości mojej przyszłej emerytury;

 6.    -  pismo MSW z dnia 9.02.2010 r. o wysokości emerytur funkcjonariuszy SB;

 7.    -  rozkazy o nagradzaniu premiami pieniężnymi funkcjonariuszy SB z dnia: 24.10.1985r., 19.05.1987 r. i 16.09.1987 r.;

8 .    -  decyzja z dnia 24.02.1986 r. o wysokości emerytury funkcjonariuszki SB w kwocie 37.560,-zł;

9.     -  decyzja ZUS z dnia 15.04.1986 r. o wysokości mojej renty w r. 1986 r. w wysokości 8.070,- zł;

10    -  kopia legitymacja z odznaczenia Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski przyznanego przez Prezydenta RP;

11    -  pismo ws. przyznania odznaczenia „Zasłużony działacz kultury”;

12    -  kopia ustawy z dnia 2.08.1919 r. o przyznaniu przez II RP stałej pensji weteranom powstania 1831 i 1863 r.;

13    -  kopia ustawy z dnia 18.12.1919 r. z okresu II RP o przyznaniu przywilejów weteranom.

 
  Dzisiaj stronę odwiedziło już 217759 odwiedzającyosób.  
 
Ta strona internetowa została utworzona bezpłatnie pod adresem Stronygratis.pl. Czy chcesz też mieć własną stronę internetową?
Darmowa rejestracja