Ogólnopolskie Stowarzyszenie Internowanych i Represjonowanych

Komunikat

Zgromadzeni w Warszawie w dniu 18 stycznia 2020 r. przybyli z różnych
zakątków kraju represjonowani antykomunistyczni działacze zasłużeni
dla niepodległości:

1.     oświadczamy, że próby zrównania naszych świadczeń emerytalnych
        i rentowych z emeryturami funkcjonariuszy państwa totalitarnego,
        jakim był PRL, jest dla nas obelgą;

2.     stanowczo potwierdzamy, że przedstawione listopadzie 2019 r.
        w opublikowanym stanowisku wnioski do nowelizacji ustawy
      o działaczach opozycji antykomunistycznej i osobach represjonowanych
      z powodów politycznych kierowane pod adresem władz RP
        zdecydowanie popieramy domagając się ich pilnej i pełnej realizacji;

3.     oświadczamy, że w przypadku nie podjęcia rozmów Ministra Rodziny
       Pracy i Polityki Społecznej do 15 lutego br. z naszą reprezentacją
       zmuszeni będziemy do podjęcia szerokiej akcji protestacyjnej.

   Opozycjoniści w spontaniczny powołali zespół roboczy do prowadzenia
   dalszych prac w powyższym temacie.
   (patrz od min. 9'52: https://www.youtube.com/watch?v=iY0e_phXdNg
    https://www.youtube.com/watch?v=PtyIxKX1MD4
    https://www.youtube.com/watch?v=tgF-kPtTT9U
    https://www.youtube.com/watch?v=CZvuO1AorYw
    https://www.youtube.com/watch?v=svjizik6_2s



                    Nasz dziennik 21 stycznia 2020 r.





   Tak ładnie brzmiąca powyższa ustawa pn. zaopatrzenia emerytalnego
   funkcjonariuszy Policji, ABW, itp. dotyczy funkcjonariuszy SB!
   Zwrócić należy uwagę na nazwiska "działaczy" rady, którzy
   stawiają w tym szamym szeregu oprawców i ofiary.
   Listy poparcia (patrz też biuletyn nr 49 - poparcie B. Szydło
   i marszałka Kuchcińskiego):

Małopolska Rada Konsultacyjna

do Spraw Działaczy Opozycji Antykomunistycznej

oraz Osób Represjonowanych z Powodów Politycznych

31-156 Kraków, ul. Basztowa 22

Kraków, 24.01.2020 r.

Premier Mateusz Morawiecki

                                                                           00-583 Warszawa
                                                                          Al. Ujazdowskie 1/3

Apel o nowelizację ustawy o działaczach opozycji antykomunistycznej
i osobach represjonowanych z powodów politycznych z dnia 20.03.2015 r.
zgodnie z projektem zawartym w „Wnioskach i poprawkach…” przekazanym
Ministrowi Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej.

Małopolska Rada Konsultacyjna w Krakowie popiera w pełni proponowane
przez Ogólnopolskie Stowarzyszenie Internowanych i Represjonowanych zmiany
w w/w ustawie zmierzające w kierunku zapewnienia godnych warunków życia
tym, którzy z narażeniem własnego życia, wolności i bytu materialnego walczyli
o Wolną i Niepodległą Polskę z komunistycznym okupantem. Byli represjonowani,
i nieraz więzieni. Represje spotykały ich rodziny. Do tej pory żyją oni w gorszych
warunkach materialnych od byłych komunistów i funkcjonariuszy PRL-owskich
służb, a także od tych, którzy egoistycznie dbali tylko o siebie. Tak nie powinno być.
Dlatego Małopolska Rada Konsultacyjna apeluje do Pana Premiera o zainteresowanie
się tą niezwykle ważną sprawą i doprowadzenie do skierowania do Sejmu projektu
nowelizacji ustawy, która by rzeczywiście zagwarantowała godną opiekę nad tymi,
którzy w godzinie próby nie zawiedli Polski.

Do wiadomości:

Minister Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej Marlena Maląg

Przewodniczący Ogólnopolskiego Stowarzyszenia Internowanych

i Represjonowanych Janusz Olewiński

Szef Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych w Warszawie

Ryszard Majdzik

Przewodniczący Rady Konsultacyjnej

Stanisław Brzeźniak, Krzysztof Bzdyl, Piotr Hlebowicz,

Janusz Januszewski, Antoni Lis, Jacek Smagowicz,

Zdzisław Szczur, Andrzej Szkaradek

członkowie Wojewódzkiej Rady Konsultacyjnej

                                Dezyderat 1/2020

    Świętokrzyskiej Wojewódzkiej Rady Konsultacyjnej do Spraw
    Działaczy Opozycji Antykomunistycznej i Osób Represjonowanych
    z Powodów Politycznych z dnia 30.01.2020r.

     w sprawie nowelizacji Ustawy o działaczach opozycji antykomunistycznej

Świętokrzyska Wojewódzka Rada Konsultacyjna do Spraw Działaczy Opozycji
Antykomunistycznej i Osób Represjonowanych z Powodów Politycznych wnosi
o podjęcie działań dotyczących zmiany Ustawy o działaczach opozycji
antykomunistycznej.

Obowiązująca Ustawa wciąż nie spełnia – co podkreśla wiele organizacji
zrzeszających działaczy opozycji antykomunistycznej – oczekiwań w zakresie
honorowania osób, które przyczyniły się do odzyskania przez Polskę niepodległości
i upadku komunizmu. Choć jej nowelizacja spotkała się z pozytywną nadzieją
na dalsze zmiany, to jednak działania te – wydaje się – stanęły w miejscu.
Brak jest informacji o takich zamierzeniach jak i informacji o ewentualnych
kierunkach zmian. Rada docenia i dziękuje za dotychczas podjęte inicjatywy
w tym zakresie, jednak dalsza walka o zmiany wydaje się oczywista.
Popieramy propozycje zmian, które zawarte są we wnioskach Stowarzyszeń
działających na rzecz naszego Środowiska. Widzimy potrzebę wspólnych działań.

W roku 40 rocznicy powstania Solidarności uznajemy, że najważniejszymi
priorytetami winno być należyte uhonorowanie osób – Działaczy Opozycji
Antykomunistycznej oraz integracja Środowiska. Świętokrzyska Wojewódzka
Rada Konsultacyjna do Spraw Działaczy Opozycji Antykomunistycznej i Osób
Represjonowanych z Powodów Politycznych oczekuje dalszych konkretnych
działań w tym zakresie.

                                           Paweł Perchel

                   Przewodniczący Wojewódzkiej Rady
                              Konsultacyjnej do Spraw Działaczy Opozycji
      oraz Osób Represjonowanych z Powodów Politycznych

W dniu 24 stycznia br. Janusz Olewiński otrzymał zaproszenie:

„Szanowny Panie Prezesie,

w imieniu Pana Ministra Jana Józefa Kasprzyka, Szefa Urzędu do Spraw
Kombatantów i Osób Represjonowanych, zapraszam Pana Prezesa na
posiedzenie Rady do Spraw Działaczy Opozycji Antykomunistycznej oraz
Osób Represjonowanych z Powodów Politycznych w dniu 11 lutego br.
(wtorek) o godzinie 13.00. Posiedzenie z udziałem Pana Ministra odbędzie
się w gmachu Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych
(ul. Wspólna 2/4, 00-926 Warszawa) w sali nr 3006 (III piętro)”.

Natomiast dnia 31 stycznia sekretarz ww. rady A. Anusz „w związku ze
stanowiskiem, które reprezentuje Pan i całe środowisko” jak się
wyraził telefonicznie, zaprosił J. Olewińskiego na spotkanie tejże rady.
Przewodniczący Zarządu Stowarzyszenia przyjmując zaproszenie poinformował,
że nie będzie sam, lecz z grupą osób., co zostało zaaprobowane.
Dnia 6 stycznia J. Olewiński telefonicznie został powiadomiony przez
głównego specjalistę Gabinetu Szefa Urzędu, że może przybyć tylko z jedną
osobą z uwagi na „brak miejsca na sali”.

Uwaga, oszuści!!!

Kolejna kancelaria adwokacka, tym razem z Wrocławia usiłowała
wyłudzić kwotę 2 600,- zł + 23% VAT za kilka rozmów telefonicznych i kilka

maili z rodziną kombatanta!!!

Starsze małżeństwo weteranów opozycji (oboje posiadają status) poszukuje
do wynajęcia na stałe mieszkania dwupokojowego o pow. 40 m², na parterze
lub z windą. Na wynajem są w stanie przeznaczyć kwotę 800,- zł + koszty
świadczeń. Osoby, które mogłyby pomóc, proszone są o kontakt ze
Stowarzyszeniem: interna.pl@wp.pl lub telefonicznie: 504 936 104.
Lipiec 2017

Dnia 12 sierpnia 2017 r. planowane jest spotkanie internowanych
w Kwidzynie. Przybyć będzie można już 11 sierpnia (piątek), a

wyjechać 13 w niedzielę. Szczegóły informacji i zapisy pod numerem
telefonu: kier. 55 - 645 64 46 ("S" w Kwidzynie).

Oglądaj w dniu 14 maja o godz. 21:40 w TV TRWAM program
"Polski punkt widzenia" - audycja dot. ustawy-jałmuzny
dla weteranów opozycji.

W wyborach samorządowych do Rady Miasta w Siedlcach
A.D. 2014 nie "załapał" się ani jeden komuch!!!

Twoje prawa - patrz zakładka "wzory pozwów" pkt. 6.
Patrz zakładki: Komunikaty, Aktualności - informacje - komentarze

We wrześniu i listopadzie 2013 r. odbyło się w Sejmie spotkanie Grupy
Roboczej w przedstawicielami Klubu Parlamentarnego PiS.
Parlamantarzyści zapewnili, że projekt ustawy o Weteranach Opozycji
Antykomunistycznej znajduje się aktualnie w biurze legislacyjnym.
Posłowie na bazie naszego projektu opracowują poselski projekt.
Ambicją posłów PIS jest "wrzucenie" projektu do komisji jeszcze w miesiącu
listopadzie 2013 r.

Pamiętaj: Twoje prawa zawarte są art. 19 Konstytucji RP! (patrz zakładka: "Wzory pozwów pkt. 6").

Ważne!!!

Rzecznik Praw Obywatelskich w miesiącu styczniu 2013 r. udzielił odpowiedzi na trzy nasze wnioski zamieszczone poniżej, a mianowicie pkt. 1 i pkt. 3 przekazane zostały do zespołu specjalistów. Natomiast w punkcie dot. orzekania o zadośćuczynieniu przez sędziów, którzy zachowali się niegodnie w latach stanu wojennego, Rzecznik ma prawo zaskarżenia takiego orzeczenia.
Kasację może także wnieść Prokurator Generalny.

Siedlce, dnia 21 grudnia 2012 r.

Stowarzyszenie wystosowało pismo do Rzecznika Praw Obywatelskich, I Prezesa Sądu
Najwyższego i Przewodniczącego Krajowej Rady Sądowniczej w nw. sprawach:

1. zaprzestania ignorowania i lekceważenia przez polskie sądy w procesach
cywilnych wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6.03.2012 r. o
sygn. akt: sygnatura: K 35/08,

2. odsunięcia od udziału i w rozstrzyganiu na podstawie ustawy z dnia 23.02.1991r.
o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych
za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego znowelizowanej dnia 19 września 2007 r. (Dz. U. z dnia 18 października 2007 r.) o odszkodowaniach
i zadośćuczynieniu przez sędziów, którzy w okresie PRL skazywali bądź oskarżali
z pobudek politycznych,

3. zwolnienia z wszelkich kosztów osób represjonowanych w PRL przy dochodzeniu swoich praw w sądach cywilnych.

Uwaga! Prosimy o nadsyłanie nam informacji w przypadku oddalania pozwów
przez sądy z powodu przedawnienia!

Krzyż Wolności i Solidarności

Krzyż Wolności i Solidarności jest nagrodą dla działaczy opozycji wobec dyktatury komunistycznej, którzy w okresie od 1 stycznia 1956 r. do 4 czerwca 1989 r., z wyłączeniem okresu od 31 sierpnia 1980 r. do 12 grudnia 1981 r., na terytorium Polski co najmniej przez 12 miesięcy:
1. byli aktywnymi członkami nielegalnych organizacji, które stawiały sobie za cel odzyskanie przez Polskę niepodległości i suwerenności lub respektowanie praw człowieka w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, lub
2. prowadzili zagrożoną odpowiedzialnością karną lub represjami działalność na rzecz odzyskania przez Polskę niepodległości i suwerenności lub respektowania praw człowieka w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.

Krzyż Wolności i Solidarności nadaje się również osobom, które w okresie od 1 stycznia 1956 r. do 4 czerwca 1989 r. na terytorium Polski ze względu na prowadzoną działalność mającą na celu odzyskanie przez Polskę niepodległości i suwerenności lub respektowanie praw człowieka w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej lub też ze względu na świadome uczestnictwo w działaniach i manifestacjach mających taki cel:
1. zostały zabite,
2. doznały ciężkiego uszczerbku na zdrowiu,
3. przez łączny okres co najmniej 30 dni były więzione, aresztowane, internowane lub w inny sposób pozbawione wolności,
4. zostały powołane na ćwiczenia wojskowe lub do odbycia zasadniczej służby wojskowej,
5. były pozbawione prawa lub możliwości wykonywania zawodu lub podjęcia pracy przez okres co najmniej 6 miesięcy,
6. zostały wydalone z wyższej uczelni lub szkoły na okres co najmniej 6 miesięcy.

  Wnioski o nadanie Krzyża Wolności i Solidarności przedstawia stowarzyszenie Prezesowi IPN, a ten występuje do Prezydenta RP.

Jasna Góra - maj 2011 r.
                                                           Zaproszenie

W dniu 8 maja br. odbędzie się doroczna pielgrzymka osób represjonowanych w stanie wojennym i ich rodzin na Jasną Górę.

Zbiórka przybyłych o godz. 11:00 przy pomnika Kardynała Prymasa Wyszyńskiego. Msza św. odprawiona zostanie w Cudownej Kaplicy MB o godz. 12:00 w intencji represjonowanych i ich rodzin.

Po mszy złożone zostaną kwiaty pod tablicą upamiętniającą ofiary stanu wojennego usytuowaną z lewej strony wejścia do Kaplicy.

Wspólne spotkanie przybyłych odbędzie się w Sali Różańcowej na Jasnej Górze ok. godz. 13:10, gdzie zgromadzeni zostaną zapoznani treścią wyroków Trybunału Konstytucyjnego z dnia 1 i 16 marca br. i możliwościami dochodzenia roszczeń przez osoby prześladowane.

Zapraszam serdecznie na Jasną Górę tym bardziej, że mamy, za co dziękować Opatrzności Bożej, Janusz Olewiński.

Komisja Rewizyjna

W dniu 24 stycznia 2011 r. Komisja Rewizyjna Stowarzyszenia przeprowadziła kontrolę z działalności Zarządu za rok 2010. KR stwierdziła, że działalność Zarządu Stowarzyszenia tak pod względem merytorycznym jak i finansowym przebiegala prawidłowo i jednogłośnie zatwierdziła oba sprawozdania: finansowe i merytoryczne .

Trybunał Konstytucyjny

    W dniu 1.03.2011 r. Trybunal Konstytucyjny wydał korzystny wyrok dla represjonowanych dot. nieograniczonego dochodzenia roszczeń odszkodowawczych za internowanie, uwięzienie i kolegia (patrz na stronie: aktualności).

     "Nowy" Prezydent 2010 r.

   Prezydent Komorwoski po raz kolejny odmówił wniesienia ustawy tzw. kombatanckiej pod obrady Sejmu. W piśmie z dnia 2 czerwca br. Pan Komorowski podkreślił, że represjonowani mogą zebrać 100 tysięcy podpisów osób uprawnionych do głosowania do Sejmu i złożyć kolejny projekt ustawy!!!

     6 czerwca 2010 r.

      Beatyfikacja ks. Jerzego Popiełuszki.

Przemarsz przez W-wę z pogrzebu ks. Jerzego. Na transparencie cytat z Pisma św. „...lecz duszy zabić nie mogą...” (Mt 10,26-28). Skąd ta treść? Otóż przygotowując się na pogrzeb zamordowanego przez SB ks. Jerzego Popiełuszki w domu Państwa Andrzejewskich przygotowany został duży kawał biało-czerwonego płótna na transparent. Pomysł tekstu natomiast wyszedł od Janusza Olewińskiego. Z tym transparentem bardzo liczna grupa opozycji siedleckiej wzięła udział w uroczystościach pogrzebowych ks. Jerzego. Nasz transparent z tym mottem wyróżniał się wśród setek innych. Po uroczystościach z Żoliborza tysiące ludzi szło pieszo do centrum Warszawy, a cały tłum prowadzili Siedlczanie ze swoim transparentem na czele (patrz Biuletyn Informacyjny nr 37 Ogólnopolskiego Stowarzyszenia Internowanych i Represjonowanych).
Pod koniec r. 1984 Janusz Olewiński otrzymał z Paryźa pismo Paris Match ze zdjęciami zmasakrowanego ks. Jerzego (patrz niźej). Z inicjatywy J. Olewińskiego wykonano prawie 10 tys. zdjęć Księdza, które w błyskawicznym tempie rozprowadzono kanałem podziemnym i przez parafie, gdzie były umieszczane w parafialnych gablotach. SB domagała się zlikwidowania "prowokacyjnego i politycznego wystroju świątyń".

Strasburg
grudzień 2009

Zarząd Stowarzyszenia skierował trzy skargi do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu:
1. na dyskryminacyjne zapisy ustawy z dnia 19 września 2007 r.o zmianie ustawy o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz. U. z dnia 18 października 2007 r.),
2. na zaniechanie i uchylanie się odnośnie znowelizowania ustawy tzw. kombatanckiej wg. projektu rządowego ustawy z dnia 24 czerwca 2008 r. pn. o uprawnieniach kombatantów, uczestników walki cywilnej lat 1914 – 1945, działaczy opozycji wobec dyktatury komunistycznej oraz niektórych ofiar represji systemów totalitarnych mimo zaawansowanych prac rządu i publicznych obietnic składanych osobiście przez Premiera RP,
3. na dyskryminację rodzin osób zamordowanych z powodów politycznych uchwaloną ustawą z dnia 7 maja 2009 r. o zadośćuczynieniu rodzinom ofiar zbiorowych wystąpień wolnościowych w latach 1956–1989.

W uzasadnieniu do skargi nr 2 czytamy m.in.:

Ogólnopolskie Stowarzyszenie Internowanych i Represjonowanych z siedzibą w Siedlcach wnosi skargę na Rząd RP na zaniechanie i zaniedbywanie, lekceważenie i dyskryminację obywateli przez uchylanie się znowelizowania aktu prawnego wg. projektu rządowego ustawy z dnia 24 czerwca 2008 r. pn. o uprawnieniach kombatantów, uczestników walki cywilnej lat 1914 – 1945, działaczy opozycji wobec dyktatury komunistycznej oraz niektórych ofiar represji systemów totalitarnych mimo zaawansowanych prac rządu i obietnic składanych osobiście przez Premiera RP.

Stowarzyszenie reprezentuje najwierniejszych obrońców praw człowieka i swobód obywatelskich tj. tych, którzy za swoje czyny i za wierność prawom wolnego świata zapłacili najwyższą cenę. Utracili bowiem bezpowrotnie najlepsze lata życia, szanse normalnego rozwoju. Zniszczono im kompletnie kariery zawodowe. Pozbawiono możliwości kontynuowania nauki, zdobywania wiedzy i awansu, zarobkowania, utrzymania siebie i rodziny na godziwym poziomie. Poprzez dyskryminację prawną (w tym rentowo-emerytalną) osoby represjonowane pozbawione są prawa do stopy życiowej zapewniającej im zdrowie i dobrobyt włącznie z wyżywieniem, opieką lekarską, zabezpieczeniem na wypadek bezrobocia, choroby, starości. W okresie totalitarnym represjami pozbawieni całkowicie zdolności zarobkowania, godziwego poziomu życia swojego i rodziny, rozwoju, szansy na życiową karierę i poprawę warunków bytu, obecnie poprzez dyskryminację pozbawieni są wszelkiej nadziei na skuteczne leczenie i poprawę swojego losu. Niektórzy też nigdy nie otrzymają emerytury. A środki do życia utracili w wyniku bezprawnych represji i prześladowań politycznych, a więc w sposób całkowicie od siebie niezależny.

Parlament RP w uroczystej uchwale sejmowej z dnia 18.06.1998 r. zobowiązał się do „uczynienia wszystkiego, co możliwe, aby wynagrodzić krzywdy powstałe w okresie komunistycznych rządów”. Premier Rządu Donald Tusk w rocznicę "wydarzeń grudniowych" w 2007 r. zapewniał publicznie, że „ustawa dla represjonowanych będzie w I półroczu 2008 r.” W projekcie rządowym widniała data obowiązywania tej ustawy: „1 stycznia 2009 r.”

Do ww. projektu, posiadającego liczne uchybienia i braki, przekazywaliśmy stronie rządowej, w tym Premierowi i Marszałkowi Sejmu, opracowane w oparciu o konsultacje środowisk represjonowanych uwagi i uzupełnienia. Zwracaliśmy się o umożliwienie nam uczestniczenia nad projektem ustawy w pracach stosownej komisji sejmowej.

Po wielomiesięcznych zaawansowanych pracach Rządu na projektem ustawy Rząd odmówił dalszego kontynuowania nad nią prac uzasadniając swoją decyzję „trudną sytuacją gospodarczą i wynikającą z tego konieczność dokonania ograniczeń w wydatkach z budżetu państwa”.

Postępowanie władz polskich łamie prawo rodzime (Konstytucję) oraz międzynarodowe (Konwencję Strasburską).

Bezczynność oraz zaniechanie organów władzy państwowej poprzez uporczywe uchylanie się od wydania stosownych aktów prawnych mimo zobowiązań jest pogwałceniem Konstytucji RP, która nakłada obowiązek na władze do poszanowania i ochrony obywateli przed naruszeniem jego wszelkich praw, w tym jego godności, która jest nadrzędną nawet wobec samej Konstytucji. Godność osób represjonowanych od ponad 20 lat deptana jest systematycznie: represjonowani traktowani są, jako instrument dla osiągania przez określone kolejne środowiska polityczne własnych celów i korzyści, a nie dla represjonowanych, którzy są dla nich tylko przedmiotem.

Kolejne wybory do najwyższych władz RP są dobitnym dowodem na to, że represjonowani są przedmiotem działań przez ubiegających się o władzę do chwili osiągnięcia tej władzy.

Karta Praw Podstawowych UE z r. 2001 w art. 1 stanowi: „Godność człowieka jest nienaruszalna...”. A dotyczy to przecież osób, które dla poszanowania właśnie prawa poświęciły swoje największe dobro.

Ustawa miała doprowadzić do słusznego naprawienia wyrządzonych krzywd z powodów politycznych i zapewnić poczucia bezpieczeństwa prawnego obywateli – osób represjonowanych, które oczekiwały ochrony prawnej z powodu wyrządzonej trwałej szkody i krzywdy. Ostateczne decyzje władz podtrzymują degradację części obywateli, a także podważają zaufanie do państwa i podejmowanych przez ich władze decyzji. Przez żonglowanie obietnicami i niedotrzymywanie zawartej umowy podważone zostało zaufanie do państwa. Obywatele RP przez najwyższe władze są oszukiwani. Jest to rażącym naruszeniem Konstytucji RP oraz Konwencji Strasburskiej. A dotyczy to przecież osób, które dla poszanowania prawa i o wolność tej części Europy poświęciły swoje największe dobro.

Jako stona społeczna wielokrotnie zwracaliśmy się do władz z wnioskami w prawnym uregulowaniu problemów osób represjonowanych z powodów pollitycznych. Wnosiliśmy liczne uwagi do rządowego projektu ustawy. Występowały też osoby fizyczne, jak i inne organizacje skupiające osoby represjonowane.

Rząd po wieloletnich staraniach i obietnicach zrezygnował z dalszych prac nad ustawą i jej podjęciem z powodu braku funduszy w budżecie państwa, jak przedstawiciel władz stwierdził w piśmie z dnia 4.11.2009 r. Uzasadnienie takie jest kontrowersyjne, ukazuje koniunkturalizm władz, nie służy sprawiedliwości i poczuciu bezpieczeństwa prawnego obywateli.

Państwo nie jest sprawiedliwe, bo różnicuje obywateli i podtrzymuje ich degradację, a także podważa zaufanie do państwa i jego władz. Podważane jest też zaufanie do państwa poprzez niedotrzymywanie zawartej umowy wobec obywateli. Korzystanie natomiast z owoców pracy osób represjonowanych przy dyskryminacji „dobrodziejów” tych owoców łamie zasady demokratycznego państwa prawa, które są zwykłą fikcją. Bezczynność i zaniechanie organów władzy państwowej poprzez uporczywe uchylanie się od wydania stosownych aktów prawnych jest bezprzykładnym pogwałceniem rodzimych i międzynarodowych praw czlowieka nakładających na władze obowiązek poszanowania i ochrony obywateli przed naruszeniem ich wszelkich praw, w tym godności, która jest nadrzędną nawet wobec samej Kontytucji. Godność osób represjonowanych od prawie 20 lat deptana jest systematycznie: represjonowani traktowani są, jako instrument dla osiągania przez określone środowiska polityczne własnych celów i korzyści, z pominięciem represjonowanych, którzy są dla nich tylko przedmiotem. Kolejne wybory do najwyższych władz RP są tego dobitnym dowodem: represjonowani są przedmiotem działań przez ubiegających się o władzę do chwili osiągnięcia tej władzy. Karta Praw Podstawowych UE z r. 2001 w art. 1 stanowi: „Godność człowieka jest nienaruszalna...”. A dotyczy to przecież osób, które dla poszanowania właśnie prawa poświęciły swoje największe dobro.

Rząd świadomie prowadzi politykę rasizmu ekonomicznego w stosunku do osób represjonowanych z powodów politycznych poprzez dyskryminację i lekceważenie pogarszając ich położenie socjalne.

Nasza skarga, całkowicie uzasadniona dotyczy naruszania przez władze RP zasady równości wobec prawa, słuszności i sprawiedliwości społecznej, podważania zaufania obywateli wobec stanowionego przez prawa, osłabiania poczucia bezpieczeństwa prawnego oraz drastycznego naruszania zasad państwa prawnego, jak też dyskryminuje i segreguje obywateli stosując metody rasistowskie wobec określonej grupy obywateli.

Skargę nr 3 uzasadniono m.in.:

Ustawa z dnia 19.09.2007 r. o zmianie ustawy o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za dzilalność na rzecz niepodległości bytu Państwa Polskiego (Dz.U. z dnia 18.10.2007 r.) w części jej zapisów dyskryminuje i segreguje obywateli na lepszych i gorszych:Do Premiera:

1. ustawodawca celowo dokonał zapisu w ustawie, że ofiara zginęła w „wystąpieniach zbiorowych”, aby rodziny zdecydowanej większości ofiar (np. 19.latków: Wojciecha Cieleckiego i Grzegorza Przemyka czy Piotra Bartoszcze, Jacka Jerza, Jana Samsonowica, Zbigniewa Simoniuka i wielu wielu innych) nie mogły uzyskać stosownych świadczeń

2. mordy z powodów politycznych odbywały się skrytobójczo, a nie w „masowych demonstracjach” i „wystąpieniach zbiorowych”, jak określił ustawodawca

3. kwota 50.000,- zł jest bardzo niską kwotą poniżającą ofiary systemu totalitarnego jak i ich rodziny.

Państwo nie jest sprawiedliwe, gdyż dyskryminuje i różnicuje obywateli, podtrzymuje ich degradację, jak też podważa zaufanie do stanowionego prawa.

Ustawa miała umożliwić wszystkim rodzinom osób zamordowanych z powodów politycznych uzyskanie odszkodowania i zadośćuczynienia. Tymczasem Rząd RP postanowił „przyznać uprawnienia wyłącznie rodzinom osób, które poniosły śmierć w trakcie wystąpień zbiorowych, mających miejsce w latach 1956-1983”. Zamiast dla wszystkich uchwalono bubel prawny, który dyskryminuje i segreguje obywateli „z powodu braku funduszy w budżecie” państwa, jak przedstawiciel władz stwierdził w piśmie z dnia 4.11.2009 r. Projektodawca-ustawodawca poza lakonicznym stwierdzeniem nie wykazał, w jaki sposób równowaga budżetu państwa mogłaby zostać naruszona i jakie argumenty za tym za tym zagrożeniem przemawiają. Argument konieczności zachowania równowagi budżetowej nijak ma się do celu, jaki ma realizować ustawa i do podstawowych zasad poszanowania praw człowieka ze szczególnym uwzględnieniem zasad równości, sprawiedliwości społecznej i prawa do odszkodowania. Ograniczenie osób uprawnionych drastycznie ukazuje koniunkturalizm ustawodawczy, a nie ochronę interesów fiskalnych państwa czy ochronę własnych obywateli przed bezprawiem.

Zamordowanych z powodów politycznych w Polsce zostało, co najmniej 124 osoby (informacje uzyskane z Instytutu Pamięci Narodowej). Z tej liczby uzyskać odszkodowanie i zadośćuczynienie będą mogły tylko nieliczne rodziny – ok. 10% -, ponieważ Rząd uznał, że ustawa nie dotyczy mordów politycznych dokonanych skrytobójczo, które w większości skrytobójczo dokonano wg. oficjalnej oceny IPN w wyniku przeprowadzonych badań przez Sejmową Komisję Nadzwyczajną. Poza tym ustawa nie dotyczy osób zamordowanych z powodów politycznych po 1983 roku, co dyskryminuje pokrzywdzonych obywateli RP tj. rodziny ofiar, gdyż większość zbrodni dokonano po roku 1983.

Po popełnieniu zbrodni niemal natychmiast przystępowano do zacierania śladów. W ukryciu prawdy uczestniczyły wszystkie struktury państwa komunistycznego na czele z Ministerstwem Spraw Wewnętrznych, prokuraturą wojskową i powszechną oraz z aparatem propagandowym. Pierwszy etap zacierania śladów miał dosłowne znaczenie — tynkowano budynki by ukryć ślady przestrzelin, „zabezpieczano” łuski i kule, niszczono inne potencjalne materiały dowodowe. W przypadku zabójstw dokonanych przy użyciu broni palnej utrudniano badania balistyczne, dbano o możliwość uzupełnienia amunicji przez funkcjonariuszy.
Przy użyciu wszystkich dostępnych środków kontrolowano i nadzorowano śledztwa prowadzone w poszczególnych przypadkach. Sprawców i świadków zbrodni wywodzących się z grona MO lub SB szkolono, jak mają zeznawać. W razie potrzeby SB dostarczała własnych „świadków”, którzy negowali wersje podawane przez rzeczywistych uczestników wydarzeń. Metodami operacyjnymi zbierano informacje o niewygodnych świadkach, by móc ich szantażować lub skompromitować. Bezpośrednio ingerowano także w przebieg postępowań. Czyniły tak zarówno Ministerstwo Spraw Wewnętrznych, Prokuratura Generalna, jak i Naczelna Prokuratura Wojskowa. W wielu przypadkach jednak ingerencje takie nie były nawet konieczne — prokuratorzy sami wiedzieli, jak doprowadzić do umorzenia sprawy ze względu na „niewykrycie sprawców” czy dokonanie zabójstwa przez „nieznanych sprawców” lub stwierdzenie „braku znamion przestępstwa”.

Informowaliśmy władze RP o tym, że uchwalona ustawa dyskryminuje obywateli – rodziny osób zamordowanych, ale bez rezultatu, dlatego wnosimy niniejszą skargę na postępowanie Rządu.

Uzasadnienie do skargi nr 1:

Ogólnopolskie Stowarzyszenie Internowanych i Represjonowanych z siedzibą w Siedlcach wnosi skargę na Rząd RP z uwagi na uchwaloną ustawę z dnia 19 września 2007 r. o zmianie ustawy o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz. U. z dnia 18 października 2007 r.). Ustawa w części jej zapisów dyskryminuje i segreguje obywateli RP.

Uchwalona ustawa doprowadziła do nierównego traktowania i niesprawiedliwego zróżnicowania sytuacji prawnej i poczucia bezpieczeństwa prawnego obywateli – osób represjonowanych, które oczekiwały ochrony prawnej z powodu wyrządzonej trwałej szkody i krzywdy. Dowolność wprowadzonych w życie określonych reguł prawnych nie powinna być wytłumaczeniem dla tworzenia prawa opartego na niespójności i niekonsekwencji, gdyż jest łamaniem zasady poprawnej legislacji oraz stanowi naruszenie art. 2 Konstytucji: państwo nie jest sprawiedliwe, bo różnicuje obywateli i podtrzymuje ich degradację, a także podważa zaufanie do państwa i stanowionego przez nie prawa. Podważone zostało tym samym zaufanie do państwa poprzez niedotrzymywanie zawartej umowy konstytucyjnej wobec obywateli. Koniunkturalizm prawny ustawodawcy drastycznie naruszył zasady państwa prawnego – doszło do niedopuszczalnego na gruncie Konstytucji oraz Europejskiej Konwencji Praw Człowieka (art. 1 i 3, art. 5 ust. 5, art. 6 ust. 1 i art. 13 oraz art. 14) fundamentalnego naruszenia samej istoty prawa. Obywatele RP dzieleni są na równych i równiejszych, co jest drastycznym naruszeniem Konstytucji RP oraz Konwencji. A dotyczy to przecież osób, które dla poszanowania prawa i o wolność tej części Europy poświęciły swoje największe dobro.

Jako stona społeczna, biorąc udział w posiedzeniach Sejmowej Komisji Sprawiedliwości i Praw Człowieka Stowarzyszenie wnosiło liczne uwagi do projektu ustawy postulując m.in. o: całkowite zniesienia górnej granicy odszkodowania i zadośćuczynienia, określoną kwotę za każdy dzień pozbawienia wolności w tym na okres 48 godzin i dłużej, odszkodowanie za znęcanie się psychiczne i fizyczne (pobicie, szantaż, zastraszanie, nękające zatrzymania i rewizje, degradację w pracy, za straty moralne, materialne oraz utracone zdrowie, za wyrzucenie z pracy i uczelni, zmuszanie do emigracji oraz zniesienie terminu dochodzenia roszczeń (z uwagi na: zasadę sprawiedliwości dziejowej, wiek poszkodowanych, niedozwolonych czynów, które stosowali funkcjonariusze państwa wobec osób niewygodnych politycznie). Postulowaliśmy o wyrównanie odszkodowania osobom, którym je przyznano (koniec lat 80-tych i początki lat 90-tych), ale w okresie dokonywania wypłat panowała kilkuset procentowa inflacja – otrzymane kwoty były bezwartościowe w wyniku dewaluacji złotego, uwzględnienie osób skazywanych, których wyroki zostały uchylone w latach 90-tych, ale osoby te nie otrzymały dotychczas żadnego zadośćuczynienia czy odszkodowania

Pierwotnie projekt ustawy umożliwiał także dochodzenie roszczeń osobom, które z powodu represji doznały trwałego uszczerbku na zdrowiu. Obecna ustawa uniemożliwia uzyskanie słusznego odszkodowania za utratę zdrowia. Wielokrotnie kierowane pod adresem władz postulaty środowiska zawierały oprócz umożliwienia dochodzenia roszczeń inwalidom stanu wojennego, także objęcie ustawą tych, którym skonfiskowano mienie. Podnosiliśmy, że górne określenie granicy odszkodowania jest niemoralne i sprzeczne z Konstytucją oraz Konwencją Praw Człowieka. Podnosiliśmy, że środowiska represjonowanych były prześladowane niezgodnie ówczesnym z prawem: Konstytucją PRL i Kodeksem Karnym wówczas obowiązującymi.

Uchwalona ustawa pozbawia osoby poszkodowane i pokrzywdzone prawa wyrównania uszczerbku majątkowego i zdrowotnego oraz adekwatnego zadośćuczynienia za wyrządzoną krzywdę. Zapisy ustawy uczyniły odszkodowanie i zadośćuczynienie pojęciami oderwanymi od ich podstaw prawnych (art. 361 par. 1 k.c), prowadzą do niesprawiedliwego zróżnicowania sytuacji prawnej obywateli poszukujących ochrony prawnej z powodu wyrządzonej szkody materialnej i krzywdy: osoby represjonowane z powodów politycznych dyskryminowane są z pozostałymi uprawnionymi poprzez różnicowanie represjonowanych przed 31.12.1956 r. z represjonowanymi politycznie po tej dacie, uprawnionych do odszkodowania za bezprawne pozbawienie wolności i inne represje za działalność polityczną będące efektem tej działalności i na podstawie chociażby art. 5 pkt. 5 Konwencji (art. 41 pkt. 5 Konstytucji RP). Przyznane świadczenia na podstawie ustawy (art. 8 ust. 1a) osobom represjonowanym, wbrew nazwie, nie mają charakteru odszkodowawczego i zadość czyniącego, lecz tylko stanowią publiczną rekompensatę. Skutkuje to nierównym traktowaniem osób z tych samych powodów represjonowanych przed i po 31.12.1956 r., jak i wobec innych obywateli. Uznaniowa rekompensata o ograniczonym charakterze czyni unormowania prawne sprzeczne z zawartymi postanowieniami Konwencji Strasburskiej jak i rodzimego prawa zawartego w Konstytucji RP (art. 2, art. 64 ust. 2, art. 77 ust. 1, art. 41 ust. 5 zakazujący pozbawiania prawa do słusznego odszkodowania). Przyjęte przez ustawodawcę kryterium czasu, jako cechę różnicującą nie jest w żaden sposób racjonalnie uzasadnione, nie podane są również jakiekolwiek kryteria dodatkowe. Data 31.12.1956 r. jest więc nieuzasadnioną granicą różnicującą sytuacje dwóch identycznych grup adresatów ustawy. Arbitralne ograniczenie kwotowe prowadzi do nierówności i niesprawiedliwości, które nie są uzasadnione ani potrzebą ochrony interesu publicznego, ani ochroną dobra wspólnego, ale stanowią nierówne traktowanie obywateli przez ustanowione prawo-ustawę.

Naruszenie zasad konstytucyjności ustawy potwierdzili w swej opinii I Prezes Sądu Najwyższego. Sąd Okręgowy Karny w Płocku doszedł do tych samych wniosków (sygn. akt: II Ko 59/08 z dnia 15.05.2008r). Również wydana opinia Naczelnej Rady Adwokackiej z dnia 20.06.2006 r. skierowana do Marszałka Sejmu stwierdzała m.in. że „ograniczenie odszkodowania do 25 tysięcy złotych nosi znamiona naruszenia konstytucyjnej zasady równości wobec prawa”, co też podnosił na spotkaniu Sejmowej Komisji Praw Człowieka przewodniczący Zarządu Stowarzyszenia Janusz Olewiński.

Mimo naszych postulatów i wniosków wnoszonych do projektu ustawy jak i licznych pism kierowanych do władz RP po jej uchwaleniu środowisko, którego dotyczy ustawa jest nadal dyskryminowane i segregowane w porównaniu z prawami innych obywateli.

Dyskryminacja i segregacja prawna obywateli poprzez nierówne ich traktowanie (przykłady):

1. Europejski Trybunał Praw Człowieka zasądził na rzecz osoby pozbawionej wolności przez okres 2 dni kwotę 5.000,-zł (informacja zawarta w Postanowieniu Sądu Okręgowego w Płocku o sygn. akt II Ko 59/08 z dnia 15.05.2008 r.).

2. w dniu 14.11.2008 r. media donosiły, że Konrad Kornatowski otrzymał 10 tys. zł zadośćuczynienia za krzywdę, której doznał podczas zatrzymania – tak orzekł 13 listopada 2008 r. Sąd Okręgowy w Warszawie.

3. Gazeta Wyborcza z dnia 3.01.2007 r. informowala, że „Są Najwyższy uwzględnił kasację w części dotyczącej odszkodowania za "nieludzkie traktowanie” tj. pobyt w zatłoczonych celach (norma trzech metrów - i tak niższa, niż zaleca Europejski Komitet Zapobiegania Torturom - nie została dotrzymana. W Europie to 5-12 m kw). W rogu umywalka i kibel. Zero intymności. W takich warunkach: 2,25 m kw.spędzał (poza godzinnym spacerem) całą dobę skazany na pięć i pół roku więzienia Adam D.”. Adam D. siedział w zakładzie karnym we Wrocławiu za narkotyki.Adam zaprotestował przeciw "nieludzkiemu traktowaniu"zażądał 150 tys. zł odszkodowania. Więzień ma swoją godność i państwo musi się z tym liczyć - taki jest sens precedensowego wyroku, jaki zapadł przed Sądem Najwyższym. Walkę o 150 tys. zł toczył od ponad trzech lat. SN uwzględnił jego kasację w części dotyczącej odszkodowania za pobyt w zatłoczonych celach.Skazany na pięć i pół roku "zwiedził" kilka aresztów i zakładów karnych.

Represjonowani natomiast przebywali w celach 1,5-2 m kw. na osobę. Brak podstawowego minimum warunków higienicznych, w tym higieny osobistej, zachowania czystości ciała, bielizny i odzieży, podstawowych warunków podawania posiłków, niehigieniczne warunki przygotowywania i przechowywania pokarmów (brudne kotły, naczynia), pokarmy nie nadające się do spożycia, obcowanie, na co dzień z odpadkami i nieczystościami, bardzo złe warunki zamieszkiwania, brud, niejednokrotnie grasujące szczury w calach, brak świeżego powietrza, intymności itp.

4. 13 listopada 2009 r. o godz. 17:00 programy informacyjne: TVP Teleexpress i następnie Wiadomości Polsatu o godz. 18:50 podały, że za niesłuszne pozbawienie wolności przez okres 10 m-cy Sąd Okręgowy w Suwałkach przyznał w piątek zadośćuczynienie w wys. 90 tys. zł mieszkańcowi Augustowa za niesłuszne aresztowanie - poinformował PAP rzecznik tego sądu Marcin Walczuk.

5. we środę 13 maja 2009 r. prasa donosiła: Minister Sprawiedliwości Andrzej Czuma na odszkodowanie (na podstawie ustawy o zmianie ustawy o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego) oczekiwał zaledwie 3 miesiące domagając się 700 tys. zł. Andrzej Czuma otrzymał od Skarbu Państwa kwotę ponad ustawowe 25 tys. zł. Początkowo Sąd Okręgowy w Warszawie przyznał Czumie odszkodowanie w wysokości 90 tysięcy złotych za niesłuszne uwięzienie. Inne osoby oczekują na rozprawy do dwóch lat mimo, że są to sprawy proste jak np. w Częstochowie, Gdańsku, Siedlcach.

Stowarzyszenie jest rzecznikiem najwierniejszych obrońców praw człowieka i swobód obywatelskich tj. tych, którzy za swoje czyny i za wierność prawom wolnego świata zapłacili najwyższą cenę. Utracili bowiem bezpowrotnie najlepsze lata życia, szanse normalnego rozwoju. Zniszczono im kompletnie karierę zawodową. Pozbawiono możliwości kontynuowania nauki, zdobywania wiedzy i awansu, zarobkowania, utrzymania siebie i rodziny na godziwym poziomie. Poprzez dyskryminację prawną (w tym rentowo-emerytalną) osoby represjonowane pozbawione są prawa do stopy życiowej zapewniającej im zdrowie i dobrobyt włącznie z wyżywieniem, opieką lekarską, zabezpieczeniem na wypadek bezrobocia, choroby, starości. Za obronę najwyższych wartości represjami pozbawieni całkowicie zdolności zarobkowania, godziwego poziomu życia swojego i rodziny, rozwoju, szansy na życiową karierę i poprawę warunków bytu. Obecnie poprzez dyskryminację pozbawieni są wszelkiej nadziei na poprawę swojego losu. Niektórzy też nigdy nie otrzymają emerytury. A środki do życia utracili w wyniku bezprawnych represji i prześladowań politycznych, a więc w sposób całkowicie od siebie niezależny.

Poprzez ustawowe zapisy osoby represjonowane – działacze NSZZ „Solidarność” i opozycji demokratycznej za to, co uczyniły dla wolności i całości Europy są dziś poniżane, prawnie karane, szykanowane, lekceważone, dyskryminowane. Stosuje się materialną degradację,

dyskryminację, segregację i rasizm wobec określonego środowiska za ich czyny i przekonania, za odważną i konsekwentną postawę i walne przyczynienie sie do włączenia Polski i innych państw środkowo-wschodniej Europy do krajów wolnego świata.

Rząd RP prowadzi politykę rasizmu ekonomicznego w stosunku do osób represjonowanych przez system totalitarny poprzez dyskryminację, pogarszając tym samym ich położenie socjalne.

Wnosimy niniejszą skargę na władze RP za stosowanie przez nie segregacji i dyskryminacji, nierówne i poniżające traktowanie, zmuszanie do życia w warunkach niegodziwych i lekceważenie obywateli RP, którzy dla wolności Europy poświęcili swoje i swoich rodzin największe dobro. Rząd nigdy konkretnie nie ustosunkował się do stawianych zarzutów dyskryminacji.

Jaruzelski pod sąd

Jaruzelski na ławie oskarżonych. Terminy rozpraw w VIII Wydziale Karnym Sądu Okręgowego w Warszawie przy Al. Solidarności 127 w sali nr 218 w dniach: 6, 8, 13, 15, 19, 26 i 28 stycznia 2010 r. godz. 10:30 oraz w dniu 26 lutego 2010 r godz. 10:30 w sali nr 200.
Akt oskarżenia (sygn. akt: VIII K24/08) za wprowadzenie nielegalnie stanu wojennego.
Informacje o terminach rozpraw można uzyskać u p. Andrzeja Wiszowatego pod nr tel. 22/ 440 30 29 oraz u p. Marka Nowaka pod nr tel. 22/ 440 30 77.
Były ambasador w Japonii Zdzisław Rurarz, który zwrócił się do USA o azyl polityczny po wprowadzeniu stanu wojennego powiedział, że Jaruzelski ma "duszę zdrajcy, a mentalność mordercy" i "jest zwykłym tchórzem, któremu łatwiej mordować bezbronnych... niż walczyć przeciw obcej agresji".
Szlachetna postać gen. Sowińskiego, który mimo wieku i kalectwa wolał zginąć bohatersko z karabinem w ręce na ostatnim szańcu obrony naszej niepodległości niech będzie hańbą dla zdrajców i sługusów obcym.

W imieniu skonfederowanych organizacji osób represjonowanych zwracam się o:

1. rzetelną informację ws. realizacji ustawyo uprawnieniach kombatantów, uczestników walki cywilnej lat 1914 – 1945, działaczy opozycji wobec dyktatury komunistycznej oraz niektórych ofiar represji systemów totalitarnychoraz Pana Premiera publicznej obietnicy z grudnia 2007 r., kiedy Pan oświadczył, że „ustawa dla represjonowanych będzie w I półroczu 2008 r.”

2. dokonanie poprawek w znowelizowanej w dniu 19.09.2007 r. ustawie o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego w części jej zapisów segregujących i dyskryminujących osoby represjonowane. Zarząd Stowarzyszenia będąc zapraszanym na posiedzenia Sejmowej Komisji Praw Człowieka i Sprawiedliwości debatującej nad kształtem ww. ustawy kilkakrotnie wyrażał opinię, że określenie górnej granicy odszkodowania jest sprzeczne z Konstytucją RP (art. 2, 32, 41, 64 i 77) oraz narusza zasady prawa europejskiego zawarte w Strasburskiej Deklaracji Praw Człowieka (art. 5 pkt. 5, art. 14 oraz art. 2 Protokółu Dodatkowego). Naruszenie zasad konstytucyjności projektu ustawy potwierdzili także w swej opinii I Prezes Sądu Najwyższego i Naczelna Rada Adwokacka.

Oprócz wymienionych w naszym piśmie z dnia 10 września 2008 r. braków w ustawie (które przedstawialiśmy na forum Sejmowej Komisji Praw Człowieka i Sprawiedliwości), ustawa uniemożliwia otrzymanie zadośćuczynienia i odszkodowania za utratę zdrowia (projekt ustawy uwzględniał osoby, którym odebrano zdrowie), za konfiskatę mienia, nękanie rewizjami, zatrzymaniami, zastraszaniem, szantażem, pobiciem, pozbawianiem awansu zawodowego i płacy.

Ponadto ustawa nie uwzględnia osób, którym w początkach lat 90-tych, co prawda przyznano odszkodowanie (wyrokiem sądu), lecz były one bezwartościowe, gdyż nie uwzględniały dewaluacji złotówki. Osoby te winny otrzymać wyrównanie zadośćuczynienia.

Po za tym obecny kształt ustawy spowodował dowolność w orzekaniu sądowym i tak: przedstawiamy najbardziej bulwersujące decyzje sądów:

a) zbyt długi okres oczekiwania na rozprawy „z powodu nawału pracy sądu” bądź „braku pieniędzy w budżecie państwa” np. w Częstochowie, Siedlcach, Wrocławiu, Lublinie. W Rzeszowie złożono ponad 31 wniosków: ciągle zmieniają się składy sędziowskie,

b) orzekanie przez sędziów, którzy w latach komunistycznych skazywali opozycjonistów np. w Częstochowie, Rzeszowie, Koninie,

c) przyznanie bardzo niskiego odszkodowania (20,-zł za dzień uwięzienia) w Rzeszowie po uzasadnieniu orzeczenia, że osoba uwięziona (dotyczy więzionej kobiety) „była przecież na utrzymania państwa i w ten sposób zaoszczędziła”,

d) nieuzasadnione żądania sądu w Rzeszowie przedstawiania świadków mimo złożenia wyczerpujących dokumentów,

e) próby utajniania posiedzeń sądów np. w Rzeszowie, Sieradzu,

f) sugerowanie przez sądy osobom represjonowanym, aby reprezentowali ich adwokaci np. w Sieradzu,

g) w Świdnicy sąd zasądził odszkodowanie tylko za okres internowania. Odrzucił natomiast roszczenie dot. wyrzucenia z pracy (po internowaniu) oraz wymuszenia opuszczenia kraju tj. zmuszenia do emigracji,

h) ustawa pozwala na nieuzasadnioną dowolność sądów w przyznawaniu odszkodowania i zadośćuczynienia,

i) sądy uwzględniają otrzymywanie poborów w okresie internowania lecz bez uwzględnienia dewaluacji pieniądza. Ponadto osoba pozbawiona wolności była więziona przez okres 24 godzin na dobę, a nie tylko w godzinach pracy tj. przez 8 godzin.

Ustawa zawiera szereg zapisów niezgodnych z ustawą zasadniczą RP oraz Europejską Konwencją Praw Człowieka, narusza zasady równości wobec prawa, słuszności i sprawiedliwości społecznej, zwracamy do Pana z prośbą o podjęcie działań w powyższej sprawie z uwzględnieniem naszych wniosków.

3. Wnosimy jednocześnie o nowelizację ustawy z dnia 7 maja 2009 r. o zadośćuczynieniu rodzinom ofiar zbiorowych wystąpień nowelizację wolnościowych w latach 1956 – 1989, która uniemożliwia większości rodzin zamordowanych z powodów politycznych otrzymania zadośćuczynienia i odszkodowania.

Informujemy przy niniejszym, iż środowisko represjonowanych nosi się z zamiarem wniesienia skargi z powodu dyskryminacji, segregacji i łamania podstawowych praw osób represjonowanych przez władze RP.

Podobnej treści pismo skierowane zostało na ręce Marszałka Sejmu.

Odmowa

Obecnie Rząd premiera Tuska odmówił dalszych prac nad ustawą uzasadniając swoją decyzję kryzysem. Podnieść należy, że nie kierowano się trudną sytuacją gospodarczą państwa, kiedy przyznawano ogromne przywileje aparatowi komunistycznemu. Dlatego też na lenistwo władz wniesiona zostanie skarga do Europejskiego Trybunalu w Strasburgu.

Ważne !

Ustawa odszkodowawcza o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego obowiązuje do 2017 roku !!!

Komunikat

W dniu 19 sierpnia 2009 r. z Trybunału Konstytucyjnego uzyskano informację, że sprawa dot. zniesienia górnej granicy odszkodowania (za internowanie i represje )oraz uzyskania tego odszkodowania z różnych tytułów represji do tej pory nie została rozpatrzona. Nie został także wyznaczony termin posiedzenia TK w tej sprawie.

Siedlce dnia 14.10.2009 r.

Do Rzecznika Praw Obywatelskich skierowane zostały trzy pisma:

W imieniu skonfederowanych organizacji osób represjonowanych zwracam się do Pana z wnioskiem o podjęcie działań dotyczących uchwalonej ustawy z dnia 7 maja 2009 r. o zadośćuczynieniu rodzinom ofiar zbiorowych wystąpień wolnościowych w latach 1956–1989.

Środowisko nasze uznaje, że:

1. uchwalona ustawa dyskryminuje obywateli na lepszych i gorszych. Mordy z powodów politycznych odbywały się skrytobójczo, a nie w „masowych demonstracjach” i „wystąpieniach zbiorowych”, jak określił ustawodawca,

2. ustawodawca celowo dokonał zapisu w ustawie, że ofiara zginęła w „wystąpieniach zbiorowych”, aby rodziny ofiar (np. ks. Jerzego Popiełuszko, ks. Sylwestra Zycha, 19.latków: Wojciecha Cieleckiego i Grzegorza Przemyka czy Piotra Bartoszcze, Jacka Jerza, Jana Samsonowica, Zbigniewa Simoniuka i wielu wielu innych) nie mogły uzyskać stosownych świadczeń.

Rząd odmówił kontynuowania prac nad ustawą o uprawnieniach kombatantów, uczestników walki cywilnej lat 1914 – 1945, działaczy opozycji wobec dyktatury komunistycznej oraz niektórych ofiar represji systemów totalitarnych uzasadniając swoją decyzję „trudną sytuacją gospodarczą i wynikająca z tego konieczność dokonania ograniczeń w wydatkach z budżetu państwa”. Rząd postanowił „przyznać uprawnienia wyłącznie rodzinom osób, które poniosły śmierć w trakcie wystąpień zbiorowych, mających miejsce w latach 1956-1983”.

Ustawa miała umożliwić rodzinom osób zamordowanych z powodów politycznych uzyskanie odszkodowania i zadośćuczynienia.

Z uzyskanych informacji z Instytutu Pamięci Narodowej wiemy, że zamordowanych z powodów politycznych zostało co najmniej 124 osoby. Z liczby tej uzyskać odszkodowanie i zadośćuczynienie będą mogły tylko nieliczne rodziny, ponieważ ustawodawca uznał, że ustawa nie dotyczy mordów politycznych dokonanych skrytobójczo.

Z powyższych względów wnosimy do Pana o podjęcie inicjatywy w ww. sprawie.

II.
W naszym piśmie z dnia 10.09.2008 r. podnosiliśmy, iż znowelizowana w dniu 19.09.2007 r. ustawa o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego w części jej zapisów segreguje i dyskryminuje osoby represjonowane.

Zwracamy się do Pana Rzecznika o podjęcie zdecydowanych działań w celu usunięcia przez władze RP uchybień w ww. ustawie (zgodnie z obietnicą rzecznika z dnia 15.10.2008 r. znak: RPO-5987-II/08/PS), które to uchybienia w drastyczny sposób łamią podstawowe prawa osób represjonowanych z powodów politycznych.

Zarząd Stowarzyszenia będąc zapraszanym na posiedzenia Sejmowej Komisji Praw Człowieka i Sprawiedliwości debatującej nad kształtem ww. ustawy kilkakrotnie wyrażał opinię, że określenie górnej granicy odszkodowania jest sprzeczne z Konstytucją RP (art. 2, 32, 41, 64 i 77) oraz narusza zasady prawa europejskiego zawarte w Strasburskiej Deklaracji Praw Człowieka (art. 5 pkt. 5, art. 14 oraz art. 2 Protokółu Dodatkowego). Naruszenie zasad konstytucyjności projektu ustawy potwierdzili także w swej opinii I Prezes Sądu Najwyższego i Naczelna Rada Adwokacka. Także Sąd Okręgowy Karny w Płocku w maju 2008 r. zwrócił się do Trybunału Konstytucyjnego z zapytaniem czy ustawa w części limitującej wysokość odszkodowania narusza ustawę zasadniczą.

Po za tym obecny kształt ustawy spowodował dowolność w orzekaniu sądowym i tak: przedstawiamy najbardziej bulwersujące decyzje sądów:

1. zbyt długi okres oczekiwania na rozprawy „z powodu nawału pracy sądu” bądź „braku pieniędzy w budżecie państwa” np. w Częstochowie, Siedlcach, Wrocławiu, Lublinie. W Rzeszowie złożono ponad 31 wniosków: ciągle zmieniają się składy sędziowskie,

2. orzekanie przez sędziów, którzy w latach komunistycznych skazywali opozycjonistów np. w Częstochowie, Rzeszowie, Koninie,

3. przyznanie bardzo niskiego odszkodowania (20,-zł za dzień uwięzienia) w Rzeszowie po uzasadnieniu orzeczenia, że osoba uwięziona (dotyczy więzionej kobiety) „była przecież na utrzymania państwa i w ten sposób zaoszczędziła”,

4. nieuzasadnione żądania sądu w Rzeszowie przedstawiania świadków mimo złożenia wyczerpujących dokumentów,

5. próby utajniania posiedzeń sądów np. w Rzeszowie, Sieradzu,

6. sugerowanie przez sądy osobom represjonowanym, aby reprezentowali ich adwokaci np. w Sieradzu,

7. w Świdnicy sąd zasądził odszkodowanie tylko za okres internowania. Odrzucił natomiast roszczenie dot. wyrzucenia z pracy (po internowaniu) oraz wymuszenia opuszczenia kraju tj. zmuszenia do emigracji,

8. ustawa pozwala na nieuzasadnioną dowolność sądów w przyznawaniu odszkodowania i zadośćuczynienia,

9. sądy uwzględniają otrzymywanie poborów w okresie internowania lecz bez uwzględnienia dewaluacji pieniądza. Ponadto osoba pozbawiona wolności była więziona przez okres 24 godzin na dobę, a nie tylko w godzinach pracy tj. przez 8 godzin.

Ministerstwo Sprawiedliwości na początku m-ca listopada 2008 r. poinformowało Zarząd Stowarzyszenia m.in. że: ”ustawa [o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego] nie ma na celu doprowadzenia do zadośćuczynienia moralnego i materialnego za wszelkie formy represji wobec osób prowadzących działalność niepodległościową". Ministerstwo stwierdza też, że ustawa nie dyskryminuje i nie sekcjonuje osób represjonowanych na lepszych i gorszych.

Korzystając zagwarantowanych nam w art. 80 i 208 Konstytucji RP przynależnych praw, zaskarżamy znowelizowaną ustawę z dnia 19.09.2007 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, w zakresie, w jakim ogranicza osobom represjonowanym możliwość dochodzenia odszkodowania za poniesioną szkodę i zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Ponieważ ustawa zawiera szereg zapisów niezgodnych z ustawą zasadniczą RP oraz Europejską Konwencją Praw Człowieka, narusza zasady równości wobec prawa, słuszności i sprawiedliwości społecznej, zwracamy do Pana z prośbą o podjęcie działań w powyższej sprawie z uwzględnieniem wniosków zgłaszanych RPO przez nasze środowiska.

III.

W imieniu skonfederowanych organizacji osób represjonowanych zwracam się do Pana o podjęcie działań odnośnie lekceważenia przez władze RP środowisk represjonowanych z powodów politycznych przez zaniechanie i uchylanie się odnośnie znowelizowania ustawy tzw. kombatanckiej mimo zaawansowanych prac rządu i obietnic składanych osobiście przez Pana Premiera. Postępowanie władz polskich łamie prawo rodzime (Konstytucję) oraz międzynarodowe (Konwencję Strasburską).

Uzasadnienie w tej sprawie przekazaliśmy dnia 6.01.2009 r.

Rzecznik odpisał, że ... nie jest władny nic zrobić w ww. sprawach i nie leży to w jego kompetencjach!!!

Siedlce dnia 15.10.2009 r.

Pilnował swojej fotografii.

W Częstochowie w centrum miasta na skwerze przy Ratuszu w miesiącach IX - X 2008 r. wystawiona była plenerowa wystawa "twarze częstochowskiej bezpieki". Wystawę pilnowała firma ochroniarska. Jednym z pilnujących był SB-ek, którego zdjęcie widniało na wystawie.

Propozycje do ustawy kombatanckiej

przekazane stronie rządowej i parlamentarnej:

Art. 1.3.

8) dodać: „ich” przed słowem: „działalnością”

Art. 6. 1.

3)dodać zdanie końcowe: „także na skutek pobytu w aresztach, więzieniach i ośrodkach internowania”;

7) wykreślić: „zbiorowych” oraz „bez wypowiedzenia z winy pracownika”;

Art. 8.

po pierwszym zdaniu dodać: „Miesiąc rozpoczęty uważa się za pełny”;

Art. 9.

1. dodać ust. 3: „ Okresy o których mowa w art. 2-5 oraz art. 6 ust. 1 zalicza się w wymiarze podwójnym do okresów, od których zależy przyznanie emerytury lub renty na zasadach określonych w przepisach ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych”;

Art. 12.

1. wykreślić zdanie: „z wyłączeniem uprawnienia określonego w art. 23b tej ustawy”;

Art. 14.

1.wykreślić: „Zakład Ubezpieczeń Społecznych”, a dodać: „Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych”;

2. wykreślić: „Zakład UbezpieczeńSpołecznych”, a dodać: „Kierownika Urzędu”;

Art. 15.

wykreślić zdania: „urodzeni przed dniem 1 stycznia 1949 r” oraz „po osiągnięciu 55 lat przez kobietę i 60 lat przez mężczyznę”, a wpisać „po osiągnięciu 50 lat przez kobietę i 55 lat przez mężczyznę”;

oraz wykreślić: „25 lat dla kobiety i co najmniej 20 lat dla mężczyzny” , a wpisaćzdanie „20 lat dla kobietyi co najmniej15 lat dla mężczyzny”;

Art. 16. 1.

3) wykreślićzdanie z: „55 lat kobiety i 60 lat mężczyźni” a wpisaćzdanie: „50 lat kobiety i 55 lat mężczyźni”

Art. 17. 1.

1)wykreślić zdanie: „55 lat kobieta i 60 lat mężczyzna”, a wpisać zdanie „50 lat kobieta i 55 lat mężczyzna”;

Art. 19

po wyrazie: „do” dodać wyraz „nieodpłatnej” oraz na końcu zdania dodać: „i skierowań na leczenie uzdrowiskowe także w zakładach opieki zdrowotnej podległych ministrom Obrony Narodowej oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji”;

Art. 20.

1. wykreślić: „ może być przyznana”, a wpisać: „przysługuje”;

2. wykreślić: „może być": a wpisać „przysługuje”.

Art. 21.

1. wykreślić: „może być: a wpisać: „przysługuje”

a) zmienić: „200” na „250”

b) zmienić: „400” na „600”

2) zmienić: „150” na „250”

Art. 22.

2. zmienić całe pierwsze zdanie na: „Wniosek o przyznanie pomocy pieniężnej osoby, o których mowa w art. 20 ust. 1 i 4 składają do Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych po zasięgnięciu opinii stowarzyszenia osób represjonowanych”;

a) usunąć cały zapis

2. wykreślić: „w ośrodku pomocy społecznej właściwym ze względu na miejsce zamieszkania tej osoby”, a wpisać: „do Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych”;

3. usunąć cały ustęp

Art. 23.

1. zmienić „400” na „600”

1) zmienić „150” na „250”

2) zmienić „150” na „250”

dodać ustęp 6. „uprawnionym określonym w art. 6 ust. 1, którzy na skutek represji uzyskali renty przysługuje stałe świadczenie specjalne w wysokości 600 zł”.

Art. 25.

2. wykreślić: „kierownika ośrodka pomocy społecznej właściwego ze względu na miejsce zamieszkania osób, o których mowa w ust. 1, zwanego dalej „kierownikiem”, a dodać: „stowarzyszenia osób represjonowanych” zwanego dalej„stowarzyszeniem”;

3. skreślić: „kierownika”, a wpisać: „stowarzyszenia” oraz wykreślić: „przez ośrodek pomocy społecznej”;

4. skreślić: „kierownika”, a wpisać: „stowarzyszenia”;

5. skreślić: „Kierownik jest obowiązany”, a wpisać: „Stowarzyszenie jest obowiązane”;

6. wykreślić: „kierownika”, a wpisać „stowarzyszenie”;

Art. 29.2.

c) zmienić: „wiek 55 lat kobiety i 60 lat mężczyźni” na „50 lat kobiety i 55 lat mężczyźni”

Art. 34.

3. w zdaniu pierwszym dodać: „po zasięgnięciu opinii stowarzyszeń i organizacji kombatanckich”;

Art. 36.

1) po wyrazie „stowarzyszeniami” dodać wyrazy: „osób represjonowanych”;

„3) po wyrazie: środowiskach” dodać: „stowarzyszeń osób represjonowanych”;

4) dodać zadanie: „w tym działalność dokumentacyjną i wydawniczą”;

8) po wyrazie: „pieniężnych” dodać „i specjalnych” oraz po wyrazie: „ art.” dodać: „ 20-23 oraz art.”;

Art. 37.

1. po wyrazie „kombatantów” dodać zdanie „oraz stowarzyszeń osób represjonowanych”

Art. 38.

wykreślić cały zapis, a wpisać: „Zadania zlecone gminie przez administrację rządową, realizowane są przez gminę w porozumieniu ze stowarzyszeniem osób represjonowanych i kombatantów”;

Art. 41.

7. dodać zdanie:„w trybie decyzji administracyjnej”;

Powyższe uwagi do poselskiego projektu ustawy zebrane i przygotowane przez przedstawiciela Stowarzyszenia są obecnie konsultowane z posłem Andrzejem Czumą, skąd w miesiącu kwietniu otrzymaliśmy obietnicę pomocy. Potem podjęte zostaną kolejne działania, aby ustawa była satysfakcjonująca dla represjonowanych.
Natomiast na posiedzeniu Rady Ministrów w miesiącu czerwcu podjęto decyzję, aby resort pracy i finansów zajęli współne stanowisko i uzgodniły rozbieżności odnośnie ustawy.
Od sierpnia projekt znajduje się w Radzie Ministrów.

Maj 2008 r.

Kiedy projekt ustawy o zmianie ustawy o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego w miesiącu październiku 2007 r. wszedł w życie, nieoczekiwanie na „scenie” pojawiły się wirtualne organizacje, których celem było i jest przedstawianie się, jako „jedynej reprezentacji represjonowanych”. Poniżej przedstawiamy informacje z ich „działalności” :
Grupa Robocza Środowisk Opozycji Antykomunistycznej (czytaj: lewackiej) zawiadamia, że w dniu 15 marca o godz. 11.00 w siedzibie Stowarzyszenia Wolnego Słowa w Warszawie, ul. Marszałkowska 7 organizuje spotkanie dyskusyjne przedstawicieli organizacji zrzeszających działaczy opozycji i ofiar represji PRL, na temat projektu ustawy "o uprawnieniach kombatantów" (…)
Akces prosimy zgłaszać do 12 marca na kontakt: Krzysztof Stasiewski

KOMUNIKAT
30 kwietnia br. odbyło się spotkanie przedstawicieli Konwentu „Solidarności” oraz Stowarzyszenia Wolnego Słowa. Konwent „Solidarności” reprezentowali: Lech Wałęsa, Zbigniew Bujak, Wiesław Brycki, Tadeusz Jedynak, Jan Kułaj, Wojciech Lica, Stefan Jurczak oraz Yoshiho Umeda. SWS reprezentowali: Mirosław Chojecki i Wojciech Borowik.
W wyniku spotkania Lech Wałęsa i Mirosław Chojecki podpisali porozumienie o współpracy pomiędzy Konwentem „S” i SWS. Przyjęto również stanowisko w sprawie nowelizacji Ustawy z dnia 19 września 2007 r. „o zmianie ustawy o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego” (Dz. U. z 2007 r., nr 191, poz. 1372).
Gdańsk, 30 kwietnia 2008 r.

Wieloletnie starania Stowarzyszenia (patrz: Biuletyny oraz prasa ogólnokrajowa) ws. ustawowego naprawienia szkód wyrządzonych z powodów politycznych konsultowane były w środowiskach represjonowanych w całym kraju. Nikt jednak nigdy nie widział, ani nie słyszał o utworzonej naprędce przez lewaków Grupie Roboczej Środowisk Opozycji Antykomunistycznej (sic!). Nikt z „sygnatariuszy” ww. komunikatów nie pofatygował się na jakikolwiek kontakt z nami, a była ku temu dogodna okazja: w maju represjonowani (jak każdego roku), spotkali się (po raz 11-ty) na Jasnej Górze. Tam przedstawiane były informacje o uzyskiwanych odszkodowaniach oraz o nowej ustawie tzw. kombatanckiej. Informujemy, że w bezpośrednich pracach nad obiema ustawami tłoku nie było. Ciżba zaczęła się dopiero po opublikowaniu w mediach informacji, że przygotowane są dwa projekty ustaw. Pan Stasiewski naganiając niezorientowanych, a nas krytykując informował: „...ale nie wszystko stracone, będziemy w Warszawie [15 marca], czasu nie mamy na długie debaty. Przez ok. dwie godziny musimy ustalić wspólne stanowisko i je podpisać. Nasz asystent to przygotuje”.

W końcowym efekcie, z szumem zapowiadane spotkanie zakończyło się wielką kłótnią. Szkoda, że owe "szacowne gremia" przespały 19 lat, aby po przebudzeniu obsztorcować tych, co dla nich bezinteresownie zabiegali o ustawowe zadośćuczynienie. Dla przypomnienia informujemy, że L. Wałęsie przedstawiano nierozwiązane problemy osób represjonowanych, kiedy był prezydentem RP. Również na krajowym zjeździe „S” we Władysławowie przewodniczący Zarządu Janusz Olewiński starał się zainteresować Wałęsę tymi problemami. Wałęsy jednak warunki życia osób prześladowanych absolutnie nie obchodziło (za co otrzymał od Stowarzyszenia specjalne „podziękowanie” w formie dyplomu: patrz zkładka: Dyplomy) . Spotykanie się więc obecnie jakiś osób rzekomo w imieniu represjonowanych z Wałęsą i jemu podobnymi jest totalnym nieporozumieniem i kompletnym brakiem rozeznania sytuacji. A może to jest po to, aby położyć całą sprawę?

Jasna Góra

W dniu 11 maja br (niedziela) o godz. 12:00 w Kaplicy MB na Jasnej Górze odprawiona zostanie Msza św. w intencji represjonowanych i ich rodzin.
Spotykamy się o godz. 11: 00 przy pomniku Kard. St. Wyszyńskiego.
Po mszy ok. 13: 30 odbędzie się wspólne spotkanie w Sali Różańcowej. Zapraszamy wszystkich na kolejną pielgrzymkę na Jasną Górę -
mamy za co dziękować!!!
Na spotkanie z represjonowanymi zaproszony został przedstawiciel Rządu, w celu przedstawienia założeń projektu ustawy kombatanckiej.

Kwiecień 2008 r.

Resort Pracy w piśmie z dnia 11 kwietnia br. skierowanym do Zarządu Stowarzyszenia poinformował: „...projekt {ustawy kombatanckiej} był już przedmiotem szerokich konsultacji społecznych ... w związku z tym ... na obecnym etapie prac legislacyjnych wprowadzanie zmian w projekcie nie jest możliwe...”.

1.03.2008 r.

Prosimy wszystkie osoby zainteresowane o krytyczne uwagi odnośnie znowelizowanej ustawy o uznaniu za nieważne decyzji wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego.
Swoje uwagi i komentarze prosimy wpisywać na nasze adresy:
mailowe interna.pl@wp.pl ,
na stronie www.internowani-represjonowani.pl.tl ,
na blogu http://internowani.blog4u.pl
Zarząd Stowarzysznia podjął decyzję zaskarżenia ustawy m.ni. jako dyskryminującej i selekcjonującej osoby represjonowane na lepszych i gorszych.